Ik heb niet herlezen wat ik gisteren heb laten gaan, ik was in een lethargische toestand, overrompeld door de koorts, griep of corona. Hoe vaart het met mij vandaag is de vraag die ik me blijf stellen, waar kom ik uit, mijn geest onstabiel, mijn geschrijf onzeker; hoe kom ik aan bij mijn laatste lijnen en wat laat ik na dat niet te maken zou hebben met het koortsig gevoel dat me nog niet verlaten heeft.

Mijn morgen heeft geen goud in de mond, maar zorg en kwelling, mijn leeftijd helpend is er een vraag die oprijst, die ik dan toch terzijde liggen laat, het is voorbijgaand, het is nog niet wat ik denk dat het zou kunnen zijn, wel een voorbode. Waar ik het bij houden moet.

Mijn God, hoe bloot ik me geef, hoe gul ik ben niet met het diepste van mijn gedachten, maar met de achtergrond ervan, mijn fysische gesteldheid die me omkneld houdt neigend naar het negatieve, mijn zuiverste ik gevangen in een wurggreep.

Hoe verzet ik me opdat ik, het ellendig gevoel op zij schuivend, me verbergend achter een ondoorzichtig gordijn er zou staan, niet zoals gisteren, maar ondanks alles, vernieuwend en sprankelend in glanzende woorden de realiteit overstijgend.

Tijdloos, vluchtig over wat nog komen moet en niet geweten hoe het kon, tot Sibelius in de snaren, hoog trillend in solo en verankerd in het gebed van het orkest, in koor opgevangen en doorgegeven: lente en herfst en tederheid die van lippen is en van handen neergelegd als bloemen op een koude grafsteen, stengels geknipt en samengehouden met een veelkleurig lint, in kleur van avonden in donkere lanen; dovend wat van gisteren was en ook wat van veel vroeger was, verwachting erin bloot gelegd, en vingers en strijkstok die snaren beroeren alsof het klanken waren van ebbe en vloed, afwisselend de klaroenen die we hoorden tot de sterren en verder nog.

Wat weten we van wie Sibelius was als hij zijn vioolconcerto schreef, hoe hij neergezeten of staande, hoe hij in de morgen of laat in de nacht, de volle maan een klankbord of het donker ruisen van de bossen, schrijvend was, opsommend de geluiden die hem bereikten, deze zich mengend met de gevoelens in hem, die hij maar kennen zal als alles geschreven staat en de viool en het orkest het hem vertellen zal, hoe hoog en hoe ver hij geklommen is. Zichzelf uitdovend.

Zoals ik het niet weet hoe ver ik gegaan ben met wat er al geschreven staat en ik wachten moet, denkend aan wat nog kommen kan, vandaag of morgen, als ik er nog ben, en zoals het gebeuren kan, soms, denkend aan wat er zijn zal als ik er niet meer ben, maar dan niet zoals Sibelius en zijn vioolconcerto dat er nog zal zijn.

Wat me bereikte als verhaal, is wat voorbestemd was er te zijn en er achtergelaten te worden. Ik heb er niets aan gewijzigd, ik heb het genomen zoals het kwam, aarzelend eerst, daarna doordrijvend omdat er geen alternatief was dat me helpen kon.

Mijn geest nog altijd door koorts beneveld.