Leeg. Zeg ik jullie hoe leeg ik me geschreven heb de jaren die voorbij zijn, of verzwijg ik het. Het is de zin waar ik ben mee opgestaan.  Ook en zeker omwille van het gebeuren in Oekraïne, het lost zich niet op en daarenboven het blokkeert alle wegen naar het effene, het stille in mij, van waaruit ik zou kunnen opstaan om me te openen in woorden.

Groot te openen, omdat ik er, o zo dikwijls, nood aan heb te zijn wie ik was toen ik tekende, toen ik lijnen trok op een wit blad en vlakken opvulde met driehoekjes of met kleine cirkels geen behoefte hebbende aan woorden maar gedachteloos bezig zijn, uren lang met het tekenen van kleine ingebeelde  overblijfselen van planten en dieren op grote bladen Steiner papier die dagen, weken, maanden nodig hadden om uit te komen, eindelijk, als een landschap waarvan ik wist dat het niet af was, maar dat het veelzeggend was precies omdat het niet af was.

Hoe kijk ik ernaar vandaag, hoe zie ik er in hoe ik geëvolueerd zou hebben had ik niet overgeschakeld op het woord dat me eigenlijk niets heeft opgebracht. Twee mislukkingen in elkaar verweven: een omdat ik er mee gestopt ben op het ogenblik dat ik openbloeien ging en een waar ik mee begonnen ben als het te laat was.

Dit is mijn leven geweest van het ogenblik dat ik het creatieve, het zuiver kosmische voelde opwellen in mij, zijnde de ogenblikken dat ik levend was, niet gebonden aan, maar bevrijd van de alledaagsheid. Een stadium waar ik  nu telkens keren wil, weet wanneer ik het bereik en vooral wanneer ik het niet bereik, of bereiken zal.

Wat me rest aan vreugdes nog is heel vluchtig, is het ogenblik of zijn de ogenblikken dat ik me wegschrijven kan, dat ik enkel, zoals ik vroeger de lijnen en de vlakken was, nu de woorden ben en niets dan woorden die even onafgewerkt gelaten worden, omdat ze aldus het diepst reiken kunnen bij wie me leest.

Ik ben nu, 300 woorden verder dan de leegheid waarin ik ben begonnen. Het zal dus geen leegheid geweest zijn, het zal maar een indruk geweest zijn die ik gehad heb, een indruk die een lichte paniek voorspelde, een mogelijkheid vandaag niet aan te komen waar ik aankomen wou, maar eens te meer heb ik me onderschat.

Geldt dit voor al wat ik al geschreven heb, is wat ik achterlaat van enige literaire waarde? Een vraag die me niet zou mogen bezighouden, het wijzigt niets aan wat ik me voorgenomen heb te doen en te blijven doen: elke morgen te vertrekken voor een nieuwe tocht, de bossen in, de velden in of, wat uitzonderlijk wordt, de bergen in, of neer te zitten op de rotsen met de zee onder mij.

Ik heb nog altijd de mogelijkheden het te doen in gedachten, maar ik kom er minder en minder toe omdat het herinneringen opent die ik beter gesloten houdt voor betere ogenblikken dan deze van nu.

Ook, niet wetende of die betere nog ooit komen zullen.