Dit is, zoals zovele morgens, mijn binnenkomen in de wereld van woord en zingeving; dit is, even maar, de tijd vasthouden om op te stijgen tot in de hoogste luchten; dit is mijn ontmoeting met wat is en altijd zijn zal, mijn onderdompeling in het zijnde.

Al weet ik niets erover, al is het een holte, ze is gevuld met dingen die ik niet zie maar die ik inadem langs de geest in mij. Die ik aftast keer op keer, als ik neerzit voor het maagdelijk blad van de dag dat nu bedekt gaat worden met woorden meer dan met daden. Zaaisel uitgestrooid met volle grepen, zoals de boer die vroeg in de morgen is opgestaan en met de zak zaad over de borst – ik denk aan de Vlasschaard van Streuvels – over de akker loopt en met brede zwaai van de arm de zaden uitstrooit, biddend dat ze kiemen mogen tot een rijke oogst.

Zo mijn woorden neergezet, hopende dat ze gelezen worden, dat ze geoogst worden door velen - er zijn er amper nog een handvol - en uitgedragen.

Het is mijn gebed, niet om iets te bekomen, er valt hier op deze aarde niets te bekomen, maar een gebed, eerder een betrachten om, al was het maar enkele ogenblikken,  meer te zijn en te worden, om, telkens door te dringen op een of andere wijze tot in de fijnste plooien van ons bestaan.

En het dringt, nu ik gekomen ben op de drempel van waar ik heen zal gaan, vertrouwend, omhelzend van nu af aan, elk ogenblik dat ik bewust door breng in al wat is van het leven zoals het nog is voor mij, zeer beperkt in zijn lichamelijke bewegingen, maar nog ruim beweeglijk binnen de wanden van de geest.

Uit deze morgens zal van nu af aan de dag opstaan en zich uitspreiden over mij, in de vele kleine dingen die ik zal doen, automatisch of bewust. Herdenkend wat ik deze morgen heb geschreven, over mijn gebed om meer te zijn, te kijken hoe alles beweegt en hoe vol alles is. Gemeten bewegingen van hand en geest, over de middag heen, tot het licht verzwakt en de avond komt, en ik, zoals vele avonden, vaststellen zal dat de dag is weggegleden, onopgemerkt voorbij, en ik mijn boeken sluiten kan.

Het zal voldoende geweest zijn. Ik zal gedaan hebben wat mogelijk was te doen, en, tezelfdertijd heel wat niet gedaan hebben dat ik had kunnen doen, zoals het elke dag gebeurt, denkend dat het morgen beter zal gaan. Want dit is waar het telkens op neer komt, schrijven om mezelf te verbazen, zoals wat ik las alvorens af te sluiten: ‘Le poids d’un atome n’échappe pas à ton Seigneur, ni sur la terre, ni dans les cieux’ (sourate X, 61).

Het gewicht van wat ik schrijf vandaag is zelfs geen atoom, is niet om de  maat te nemen maar, het is wat het is, zelfs als de dag die volgt niet geven zou wat de morgen me belooft.