Dit is wellicht de laatste maal dat ik op de laatste dag van de maand februari iets schrijven zal, de kans, als het een kans is, is heel groot. Ik weet het en het is goed er naar te luisteren.

Ik houd heel wat op de achtergrond als ik schrijven ga. Vooral nu als ik deze drie laatste gedichten vrij geef, denkend aan wat Wout Van Aert gisteren vertelde na zijn overwinning in de ‘Omloop’, dat het niet veel was in het licht van de waanzin die gebeurde in Oekraïne. Deze drie gedichten X, XI en XII zijn ook niet veel, ze sluiten wel een periode in mijn leven af op een zeer ongelukkig moment in de wereld.

X

Een eiland van gedachten
is de mens,
overschaduwd, overdonderd
door het toeval dat geen toeval is,
een steen de helling afgerold,
de plons in zee
die niemand hoort.

Zo staat het toch geschreven
van wie sterven gaat.

Zo denken we, maar mogen
het niet lezen laten
handelingen die we stellen
lijk lieveheersbeestjes
op rozenstengels,
het zijn slechts mazen
die we weven
in het net dat ver vóór ons,
in den beginne al,
werd opgezet.
Onwetend als we waren.

Hoe komen we er dan toe
archipel te willen zijn?

Hoe komen we ertoe
een brug te willen zijn,
lijk van tekeningen de lijnen
in een geheime harmonie
van tekens en symbolen
saamgebracht.

Een eiland van gedachten
denkt de mens te zijn,
maar hoe verbonden,
hoe hij ingeschakeld is,
hoe opgetuigd verstrengeld,
en de weg verlaten die in het net
voor hem getekend werd,
dat kan hij niet,
al denkt hij soms van wel.

De schaduwen zijn hier lang
in dit seizoen, naar de avond toe.

XI

Onooglijk bloem te zijn
in dorre aarde, of
het wonder dat we nimmer zagen
omdat we de wereld blind zijn in gegaan,
onvermogend om een ogenblik,
slechts bloem te zijn.

Zo de winden niet gevoeld,
de regen niet gesmaakt
en evenmin gehoord
gezien alhier,
de deeltjes elektronen:
Fritjov Capra wel gelezen.

Bloem te zijn en niet te dromen,
geen woorden moeten schrijven,
geen uur te kennen,
maar te bloeien en bevrucht te worden
door God weet wie of wat,
en met de wenteling der seizoenen
zaad geoogst om in de wind
gezaaid te worden.

Herderstasje is mijn naam,
la bolsa a pastor alhier,
het water uitgekomen, 
of uit de luchten
in een of andere vorm,
op aarde neergedaald,
de tijdloosheid.

Wie weet het nog,
hoe plant geworden, hoe gegroeid,
hoe mutatie na mutatie
die evolutie wordt genoemd:
survival of the fittest. 

Vanwaar die groei,
die drang tot voortbestaan,
komt het van binnenin
of is het, beademd door Amor
waarvan Dante dacht dat zij het is
die zon en ster bewegen doet?

Perplext te staan hoe zo iets
worden kon tot wat het is,
wat wortel en wat stengel
een vinger lang, uit resten rots
gerezen om dan te bloeien
in het teerste wit en zaad te geven,

zoals het staat geschreven in het boek
dat van het leven is,
te dik, te onbegrijpelijk.

Wie neemt er nog de tijd om na de zee,
het kleine nog te zien?
Zo deze woorden.

XII

Dit zijn de laatste golven
die we hier zullen zien en horen,
stukgeslagen op de witte rotsen,
schuimend van trots
en overhaastig om te keren.

Dit zijn de laatste golven
voor het avond wordt,
de laatste bundel licht,
wat schemerboten nog
en dan de eerste ster gekomen,
de lijn van horizon en wolken,
versmolten
als het nacht weer wordt.

Hoe kwamen we hier aangedreven,
hoe vergroeiden we
met wind en water,
met licht en lucht:
verbondenheid voor later
als we schrijven zullen wat we zagen:

‘la Mer à hauteur de notre âme…’* 

Het leven ons dooreen gerafeld,
het klein en groot gebeuren
dat onze regel was in ons verwerkt
en God gezocht of wat met Hem
kon vergeleken.

‘Altijd zoekend en nimmer dichter
komend tot wat de waarheid is.’**


*  Amers: Saint-John Perse
** Ecclesiasticus