Ik schreef in de loop der jaren tal van gedichten over de zee van San Juan/Alicante, ook deze twaalf hier. Waar ze zitten, zitten ze te geprangd, dreigen ze voor altijd weg te glijden in de tijd, in totaal 2800 woorden.

Van wanneer ze dateren heeft geen belang, ik heb ze teruggenomen, nu herleid tot 1700 woorden. En schuif ze, per drie, binnen in mijn vier volgende blogs opdat ze een laatste maal worden besprenkeld met water, met licht en met leven.

Hier volgen I, II en III.

I

We waren niet oud,
al waren we van jaren,
maar eeuwig was
die zee van ons
onaangeroerd, almachtig.

Wij, bijwijlen
erin opgenomen,
meegesleurd in overmoed
om intenser te gaan leven.

We waren niet oud,
maar ondefinieerbaar
in die dagen,
van einder tot einder
zoals van de golf
het roekeloze is.

Zo ruim we waren
zo onvergankelijk licht
om op te stijgen
en al te weten
wat geweten moest
om maar niet te vergaan
van onbenulligheid.

Hoe goed het is
hier neer te zitten,
te lezen en te schrijven,
van morgenlicht tot avondrood,
welke woorden ook,
ze staan er gebrand, 

al waren we van jaren.


II

De dag is niet veel,
als je niets te schrijven hebt,
niets te verhalen,
zelfs al was er niets.

Als je niet bent opgestegen,
al was het maar een korte tijd,
tot in de hoogste luchten.

Als je niet, zoals Pessoa,
wat woorden nagelaten hebt
geborgen in een plaats
waar niemand komen kan,
toch niet de eerste jaren.

Omdat de zee je adem is,
dooraderd
met het licht van zon en maan,
de zee je antwoord is.

Omdat de zee zich
wijzigt almaar door
en altijd identiek,
gekoesterd en bezeten
en ongetemd gebleven.

Omdat, als er één plaats
je inspiratie is
het wel de zee zal wezen.

Zo is de dag niet veel als je,
je steeds maar weer herhalend,
niet bereiken kunt dat vleugje
poëzie dat je verstillen zou,

oneindig.

III        
                                                                      

Veel tijd
zul je niet meer kennen
om te herlezen
wat er geschreven staat,
omdat het veel is
wat we schreven
en te kort de tijd
die overblijft.

Of gaan terug
naar plaatsen
waar we waren
om te weten
hoe we hebben liefgehad.

Alsof er lijn noch pijn
zou zijn in wat we schreven
jarenlang,
en blad na blad ons 
niet gewijzigd had,
gevormd tot waar we
aangekomen zijn.

Zo: Dimmi maestro,
dimmi signore,
zeg me, Dante,
wat je heden
van je God aan ons
vertellen zou.

Een vraag die we niet
laten kunnen,
het antwoord hier
te vast geankerd,
te ingewikkeld
voor wie we nog maar zijn.

Al trachten we,
Zijn stem te lezen
in al wat Hij geborgen houdt,
alom is stilte en laat het zo,

we komen.