Een nieuw herbeginnen in de morgen. je had gehoopt op een rode, verblindende morgengloed maar het is een laken van mist, wat je echter niet beletten zal een nieuwe poging te doen om de wereld te verbazen.

Om uit de oneindigheid van woorden – je bent er telkens mee geconfronteerd als je de ‘Van Dale’ opent - déze uit te kiezen die je nodig hebt om je los te schrijven, om op wandel te gaan in het maagdelijke of waar ook de woorden zich ophouden mogen.

Het is wel degelijk een spel geworden, een soort verslaving van het ‘zijn’. Je haalt - alsof het vanmorgen uit de ijlheid van de tijden was - wat vanaf dit geschrift hier tot de laatste lijn ervan, in potentie er al is. Je hebt het potentiële maar te ontcijferen en over te nemen en dit blijvend herbeginnen zal zich eens te meer voltrekken zelfs al weet je nu nog niet hoe het te voorschijn komen zal en tot waar het zich uitstrekken zal, eens de navelstreng doorgeknipt.

Dit is, van uit de hoogte bekeken, het doorbrengen van je dagen in alle peis en vrede, zelfs al is het niet zo, zelfs al is het, het stillen van je honger naar het woord, maar je hebt halsstarrig willen bewijzen dat het woord je leven is en je hebt vele zaken, wat fout was, niet de nodige aandacht gegeven, opgeslorpt als je waart.

Want elke morgen was het, met het openen van het potentiële dat je de dag binnenging, blind voor het licht ervan, de geluiden ervan, de mogelijkheden ervan. Het werd je leven.

Je schrijft het maar, je herhaalt het tot vervelens toe, hoe je leven van nu, op gang kwam en hoe het zich stilaan aan het sluiten is in een sonate van woorden.

Zoals in het midden van de nacht, toen je ingeslapen waart met de oortjes van je gsm open op Klara en je, dwarrelend in het restje leven dat je in je slaap- en droomwereld nog hield, klanken hoorde waar je Beethoven in herkende, maar niet welk Andante van hem het was.

Alsof dit nodig was te weten, nu je zelf muziek waart en muziek voelde tot in je bloed, tot in je aderen. Verward, maar opstijgend, met de schemer van een geluk, druipend lijk water in jou, dat alles kon, mogelijkheden die er te rapen lagen omheen het andante-thema, zich steeds maar herhalend. Thema en slaap vermengd met muziek, niet wetende vanwaar het kwam: je tedere wereld in klanken ondergedompeld, een hele tijd, tot je wist dat je de radio niet had afgezet voor je insliep.

Zo is de dag tot jou gekomen en binnen in jou opengewaaid in klanken om te verwachten als je de gordijnen openschoof de morgeneinder vuurrood te zien, zoals het ooit eens was een paar dagen, of waren het weken, terug.

Het je bijgebleven was als de echo nog van een foto met avondzon, genomen door een lieve dame in het dorp Schellebelle, een naam die het aroma heeft van de Schellebelle van Streuvels.

Zo je je nog die naam herinnert toen je de Vlasschaard (1907) las. Tenminste indien je die ooit las, enkele malen.