Ik begin het jaar 2022 met een ‘hoerah ik heb het gehaald’, niet dat ik het niet heimelijk verhoopt en verwacht had, maar toch zie ik het als een exploot van mijn lichaam, stand gehouden te hebben en me zo ver gebracht te hebben.

En het is een veelvuldig ‘hoerah’ want ook jullie hebben het gehaald als ik zie dat het aantal lezers eerder is toegenomen dan afgenomen, wat, geloof me, een nieuwe en voldoende aansporing is om door te gaan tot het volgende nieuwe jaar dat zich al aftekent ver, heel, heel ver aan de horizon als een te bereiken doel, een verste ster aan het firmament, een Sirius ster waarvan het licht van deze morgen, me pas bereiken zal als ik aan zal komen in dat punt dat ik me nu durf voorstellen als bereikbaar.

Ik leg dus alle negatieve gedachten, die ik zo dikwijls heb laten uitschijnen, en als weinig hoop verwekkend werden aanzien, weg van mij, dan  toch, want ik weet niet wat me morgen brengt, in deze eerste uren, getekend én met een ‘hoerah’ én onderlijnd met een boek van Cees Nooteboom, ‘De omweg naar Santiago’[1], waarmede ik met hem hoop de weg af te leggen doorheen Spanje, de weg die ik altijd heb willen afleggen, te voet, alle Romaanse kerkjes bezoekend, naar Compostella toe, en nu maximaal, in het gezelschap van Cees Nooteboom.

Ik leef dus met grote verwachtingen want ik weet dat ik met hem in goede handen ben, dat ik niet beter kon wensen.

Ik hoop ook voor jullie op een goed begin, op een boek of gebeuren dat jullie dag kleur en inhoud geven zal opdat je een lichtende opening zou zien naar het jaar dat op ons afkomt. Weet nu al dat het in volle vaart zal zijn, zoals het altijd overkomt als we terugblikken hoe vlug het jaar 2021 wel ging, hoe de snelheid ervan ons verraste, een jaar zoals de Egyptenaren het kenden, twaalf maanden van dertig dagen,  met er vijf aan toegevoegd.

Ik zegde het in de laatste dagen van het voorbije jaar, de Kerk vond niets beter, al wou ze het eerst anders, dan Kerstdag te plaatsen op de laatste dag van deze ‘12 maal 30 dagen’, of de 360^ste dag van het jaar.

Ik zat er enkele dagen mee gewrongen omwille van het feit dat ik alsdan van 26 tot 31 december, 6 supplementaire (epagomenale) dagen had in plaats van 5 en wel omdat ik me vergist had, ik had Kerstdag geplaatst op de 360^ste dag van ‘onze’ tijdrekening nu, terwijl het de 359^ste dag was.

Dit ook is hiermede rechtgezet maar je zult het vóór mij begrepen hebben want niemand heeft erop gereageerd, of misschien is het aan jullie voorbijgegaan als een voldongen feit en wisten jullie het al hoe het gesteld was met de dag van Kerstdag.

Volstaat dit als blog voor de eerste dag, voel je dat het maar een begin is en dat er al ondergronds in te lezen staat dat jullie je mogen verwachten aan heel wat moois, wijsheden in woorden uitgedrukt?

Dat je erop ingesteld weze na dit gelezen te hebben!

[1] Cees Nooteboom: ‘De omweg naar Santiago’, De Bezige Bij, 2018