Wat ik dacht vanmorgen, dacht je misschien ook: de oude man is leeg geschreven, het wordt treurig om hem te lezen, om te zien, te weten, hoe hij zich inspant om toch maar stoer over te komen en, er niet meer in slaagt te boeien en zich te promoten als een morgenster voor zijn lezers, een ster, een lichtpunt waar niet kan aan voorbijgegaan omdat het een inleiding is op de dag die zich opent.

Wat hier ook van moge zijn, hij weet, hij voelt zich verslagen, de jaren hebben zich meester gemaakt over hem, hij is een kluwen van in elkaar verweven gedachten geworden, waar hij  niet meer uit loskomt, waar hij geen aanknopingspunt meer vindt om verder te gaan, elke morgen als nieuw geboren, terwijl hij zich amper nog voelt leven, amper nog hoort - ook omdat hij er niet durft naar luisteren - het kloppen van zijn hart.

Waar kan hij heen op dagen zoals deze: het licht dat te lang draalt, de wind en de geluiden van de straat als een zucht om het huis, hij zich onwennig voelt om woorden te vinden die hem brengen zullen tot het einde van wat zijn blog zal worden, een einde dat hij niet kent maar waarvan hij weet dat er een einde komen zal, en niet alleen aan zijn blog van vandaag van 12 december - voor morgen 13 - van het jaar 2021, het jaar dat hij op het punt staat de grens te bereiken van zijn 94_ste.  Aan wat voldeed hij om zo ver te komen?

Neen, hij vergist zich niet, de cijfers liegen niet, liegen nooit als het er op aankomt te weten hoe lang je al leefde, al was het maar om te weten waar je uitgekomen bent na al die tijd dat je hier aanwezig waart.

Zo de gedachte waar hij mee begonnen is heeft zijn redenen en deze zijn niet te ontkennen, en toch, en toch… he will not surrender, hij wil niet verschijnen als een gebroken uitgeleefd man.

...

Enkele uren later, is hij over zijn zwak moment heen, een moment van zelf medelijden, hem onwaardig vond hij, maar er is altijd iemand/iets aanwezig in hem die hem in die bepaalde richting achterlaat, geconfronteerd met zich zelf, met de toestand waarin hij verkeert, waarin de materiële omstandigheden het halen op de spirituele en hij de ‘Schwung’, de aanzet niet vindt om er zich over te zetten. Maar de uren helen, het licht, de regen, de veerkracht die hij nog heeft, denkend aan en parafraserend een passende zin van Saint-John Perse naast hem op de tafel:

‘Or, il y avait un si long temps que j’avais goût de continuer à vous entretenir de mes pensées, mêlant à mes propos du jour toute cette alliance, au loin, d’un grand éclat de mer ...’[1]

Met in mij die lange, heerlijke, rijke nasmaak van wat de zee van San Juan was voor mij, van wat de bergen van de Valais waren voor mij; een nasmaak die me altijd heeft recht gehouden in moeilijke tijden en die nu opduikt uit enkele versregels die zijn blijven dwarrelen in mij en van tijd tot tijd neerkomen in mijn gedachten.

Ze zijn mijn ontwaken vandaag, de sappen eruit die me bevruchten met woorden die nieuwe vooruitzichten inhouden.

Zo zie ik de toekomst, dan toch de eerste dagen ervan.

[1]    Saint John Perse : Amers, 5 : ... “or il y avait un si long temps que j’avais goût de ce poème, mêlant à mes propos du jour toute cette alliance, au loin, d’un grand éclat de mer ...”