Niets is meer onbepaalbaar, soms, dan wat ik zal schrijven in de vroege ochtend, als ik opsta en het gordijn open schuif op het nog donkere laken, waar geen sterren staan, geen maan, geen teken dat van het leven is.

Ik kan dus alle kanten uit, hoewel een deel is blijven hangen van het gesprek van zijn moeder die samen met haar zoon op bezoek zijn bij bewoners van een grotwoning. Zij die haar ronde doet om inspuitingen te geven en hij, de zoon, teruggekomen onverwachts, die haar vergezelt.

En de moeder tot de zieke in de totale duisternis van de holte in de rots:

‘Che avete mangiato oggi?’ / ‘Ho mangiato una cipolla’, la voce de l’uomo rispose. / ‘Era una buona cipolla’, disse la voce della donna, Gliel’ho arrostita nella cenere. / ‘Bene’ mia madre disse, ‘dargli anche un uovo’. / ‘Domenica gliel’ho dato’, disse la voce de la donna. / E mia madre disse: /  ‘Bene’[1]

Je draagt deze passage in jou sedert jaren, en je bent niet zinnens die ooit te vergeten, niet zinnens die nu en dan niet boven te halen, denkend aan de oude man in zijn bed en de ui in de asse en het ei dat hij ‘s zondags gegeten had. En met dit beeld kom je naar beneden en in de kamer is er Aldo Ciccolini die Eric Satie speelt, het perfecte paar in de morgen met de regen en de wind tegen het raam.

Of hoe je leeft, hoe je de dagen draagt en hoe je binnen dringt in het mysterie van de dingen, met opgeheven hoofd, gedragen in dankbaarheid, of zoals je hoorde op Klara: de oude man, Ciccoline, die piano speelde als een ‘knaap’ van vijfentwintig.

Waarop je, je afvragen zou, hoe Ciccolini, 1925-2015, - jij van 1927 - gestorven is en het antwoord hierop misschien: ‘vraag me hoe hij leefde’, zoals in de ‘Last Samoerai’, het antwoord aan de keizer.

Want er is geen afstand tussen wat het  leven was en hoe het andere leven nu is, of Ciccolini, die Satie speelt, la vita no sordo sogno, maar een helderheid, een ritseling van klanken, aarzelend en vragend naar wat er is van het sterven.

Of, vraag je je af, is het wel Ciccolini die Satie speelt, of is het Satie die Ciccolini speelt?

Mysterie dat van de dingen is: zoals je hoorde dat het Satie was die aan zijn tafel – was het in ‘Le Lapin agile’op Montmartre? - de dienster heen en weer zag gaan, en hij zijn ‘Je te veux’, zijn wals die eeuwig is, toen componeerde, zijn noten neergezet op het tafelkleed.

Dit is dan wat je schrijft: Ciccolini die de morgen is, dit voor de dag ingaat: het ontbijt, het schrijven, het herlezen en het aanpassen: Vittorini en Ciccolini, of de regen nog altijd tegen het raam en regendroppels getekend lijk ‘blaadjes vroege bloesems van de kerselaar’ over het glas gestrooid, terwijl in het vale licht, buiten in de tuin, meesjes onderste boven hangen in hoge struiken.

Of, hoe de dag begon, hoe ook hij moge eindigen?

[1] ‘ Wat heb je gegeten vandaag?’ / ‘Een ui heb ik gegeten’, antwoordde de stem van de man. / ‘En het was een goede ui’, zegde de stem van de vrouw, ‘Ik heb hem geroosterd in de asse.’ / ‘Goed’ zegde mijn moeder, ‘geef hem ook een ei’. / ‘Hij heeft er zondag een gehad’, zegde de stem van de vrouw. / En mijn moeder zegde ‘Goed’