De zuster ging van mij. 
Hoewel ik de eerste op de lijst 
is ze me voorgegaan.
Haar wit verstoven lichaam latend 
in de lakens:
is ze
als een feniks opgestegen,
naar de hoogste sferen,
zij nu wachtend
tot we haar vervoegen zullen
als onze tijd gekomen is.

Haar vervoegen
in de furie van het Licht,
springlevend
zoals het nimmer was voorheen
met tentakels
van het Alfa tot het Omega
in elkaar verstrengeld
om één te zijn
met al wat was
en al  wat er nog komen zal.

Nu
van vele zaken
toevlucht en herinnering,
gesprek en toeverlaat,
ver-openbaring
van wie we waren
beklemtoond en geborgen
in de warmte van ons hart.

Zo, begroet ik haar,
beluister ik haar adem
nu ze zo dicht gekomen is:
haar elektronen geest
om ons heen,
elke morgen
van voor de zon opkomt.

Ze was,
we bezweren het,
niet van stof,
ze was een sprankel
van het Eeuwig Leven.

Zoals wij allen maar een sprankel zijn,
genoeg om vroeg of laat,
hier misschien te keren.

Wat voeg ik er nog aan toe, nu de sprankel geest haar lichaam heeft verlaten 
en ze vertrokken is naar andere oorden waar het goed is te zijn. Misschien, 
een deel ervan nog hier verblijvend onder ons.

Wie zal het bevestigen of wie het ontkennen. We gissen wat na de dood
het leven is om te weten welke betekenis we geven aan het sterven dat deel 
is van het leven, maar ook  niets meer dan deel en ook niet omgekeerd. 

Daarom, en om geen enkele andere reden, wat overblijft is van de geest, en 
is hier eeuwig. Het staat geënt op ons geloof, torenhoog als teken 
van victorie.

Dat niemand ons dit ontneme vóór we de ogen sluiten om heen te gaan, in stilte 
het enige dat nog van het lichaam is.

Hamlet wist het.