Een gedicht dat me blijft achtervolgen; dat op een groot moment in mijn leven, spontaan in enkele ogenblikken is ontstaan; erna, herhaaldelijk werd aangepast zoals ik meende dat het hoorde. Dit een nieuw pogen. 

Het huis van een vriend.

Atomen levend in de stenen
van het huis, particules
die geest kunnen zijn,
zodat we ons vragen stellen
wat de componenten zijn
waaruit het huis is opgestaan.

En met de gang van de seizoenen,
bomen er omheen gegroeid
en toegedekt, alsof
geen huis er was, maar park.

Evenwel,
wat is van elk
heeft geen belang
want beide zijn noodzakelijk
in hun samenhorigheid.

Beleef met ons
als je de drempel overschrijdt,
het wonder van conceptie
dat je wacht,
je had het nooit gedacht
hoe plaatsen kunnen leven
hoe kleuren kunnen zijn.

Zo zegen ons begrijpen
want dit is Hiroshige en dit is Hokusaï,
want dit is Shiva en dit is precolumbiaans,
en dit, van Hatsjepsoet, het zachtste blauw
ooit te aanschouwen.

Het huis kan een tempel zijn,
consolidatie van regels en maximes
van Euclides en van anderen,
bij oordeel en bij inspiratie
her-ontsponnen en getemperd
door de stand van winterzon,
van Sirius en Orion.

Maar, weet je nog, die avond
de late merel toen
die opvloog uit de vijver,
de biezen, en de waterlelies;

weet je nog die avond
hoe die neder zeeg tussen de bomen
tot op ons handen
waar hij kleven bleef?

En wij pratend maar, gedachten
zaaiend lijk mosterdzaden,
luisterend tussendoor naar Chopins
‘Sonate funèbre’,
zo stilaan de nacht gekomen.

In de haard, de vlammen
die niet doofden: het huis,
wat clusters van atomen,
over ons gebogen
een zeldzaam ogenblik:

wij, zwijgend
voor een lange tijd
die niet was.