De Canadese dirigent (en pianist), Yannick Néget-Ségain, in een documentaire over hem op CLASSICA, is én tevreden over zijn prestatie als dirigent én ook ontevreden omdat hij meent dat hij het nog beter had kunnen doen.

Ik volg hem hierin, ik ook ben tevreden over de blog die ik schrijf elke dag, maar ik ook denk telkens, eens ik hem heb laten gaan, dat ik het beter had gekund, dat ik er langer had moeten aan werken en mijn standpunt uiteengezet met  eenvoudigere woorden.

Zo pogen we altijd  verder te gaan dan we gaan kunnen, altijd meer van ons te eisen, terwijl er een maat is aan de mogelijkheden, een maat aan wat gezegd kan worden en hoe het gezegd wordt. Zo blijven we de perfectie zoeken in al wat we schrijven al weten we dat de perfectie zich niet altijd tonen zal.

Ik weet dat we dit allen denken, dat ook Johan Sebastian Bach dit dacht maar dat we als luisteraar weten dat het niet beter geschreven kon, wel beter uitgevoerd, wat dan het geval was van onze dirigent Yannick Néget-Ségain, zelfs al bereikte hij de perfectie. Of hoe we oordelen over ons zelf en hoe we beoordeeld worden.

Eigenlijk, zag ik gisteren twee grote persoonlijkheden aan het werk, een eerste was de dirigent Yannick, die ik volgde en zag hoe hij de muziek beleefde en hoe hij stond tegenover zijn uitvoerders, de mens en de kunstenaar in hen, en, hoe zij stonden tegenover hem - wat bij momenten ontroerend was - en een tweede was Professor Brian Cox die het had over de zwaartekracht in het Universum. Ik hing aan zijn lippen, ik zag de beelden, maar bleef verweesd achter, ik had noch Cox, noch Einstein begrepen en zeker niet voluit, het begrip tijd-ruimte, waar ik nog altijd naar tast al meen ik een glimp ervan gevat te hebben zonder het te kunnen verwoorden.

Ik ben geen wetenschapper, ik doe geen vaststellingen, ik maak geen berekeningen. Ik bekijk het Universum niet van buiten uit, ik bekijk het op mijn manier, ik bekijk het van binnenin, waar weinig of geen gegevens over bestaan maar waar ik mijn gedachten vrije loop kan geven om te trachten wat onbegrijpelijk is te begrijpen, altijd, met het ‘in den beginne was het woord’, als vertrekpunt.

Of altijd vertrekkende vanuit het begrip ‘geest’ die er moet geweest zijn vóór alle beginnen.

Het kan voor mij dus heel goed dat de zwaartekracht de geest is die er was en die er gebleven is, een niet te verklaren IETS aanwezig in alles, van het minimaalste dat er is tot in het meest complexe dat er is. Iets dat is en er altijd is geweest en er altijd zijn zal, Iets dat het mysterieuze is van ‘tijd-ruimte’: het Zijnde.

Ik zou deze laatste paragraaf in hoofdletters moeten schrijven omdat hierin een verklaring geboekstaafd staat die niet te begrijpen is, en wel, omdat we nog altijd trachten te begrijpen wat zichtbaar is maar niet trachten te begrijpen wat onzichtbaar is, en het enkel in het onzichtbare is dat de Waarheid aanwezig IS.

Wat me nu - dit nu van het nu - te binnen viel, ‘al schrijvend’  is ineens gekomen, ik heb er niet over nagedacht ervoor of erna, het is een momentopname, een inzicht plots opgestaan in mij. Ik heb dus genomen wat me werd ingegeven. En het is als dusdanig te lezen.

Weet, dat ik er voor het ogenblik tevreden over ben. Niet meer, maar zeker ook niet minder, dan anders.

Zeg ik nog dat het een vreemde morgen was voor mij. Vreemder dan anders. Jullie lezen erover, niet vroeger dan nu voor mij, morgen 26 oktober van het jaar 2021.