Een blog is soms een werk van dagen, de tekst wordt aangezet en dan, zoals het gebeurt op zij geschoven wachtend op het goede ogenblik om er verder mee te gaan of om hem binnen te schuiven in een andere aanzet. Het is een gedachtenproces dat nimmer stopt en opduikt vóór het eerste licht. Er is dus onvermijdelijk een overlapping niet alleen van ogenblik naar ogenblik maar ook van ogenblikken die terugblikken naar vorige ogenblikken, of blogs die binnendringen in vorige blogs of een aanloop zijn naar toekomstige.

Zo, na je ‘steenhistorie’ van de vorige dagen is er nog altijd Julian Barnes die in je hoofd speelt en wel zijn  ‘Nothing to be afraid of’[1], zijn ‘funniest and frankest work ’ met de passage waarvoor je het boek uit zijn rek hebt genomen, waarin een specialiste ‘in consciousness’ weet te verklaren, dat er geen centraal punt is in onze hersenen, geen punt dat we zien kunnen als het ‘ons zelf’ en, dat onze notie van ziel of geest, moet vervangen worden door een ‘distributed neuronal process’. Wat betekenen zou dat de woorden die voor het ogenblik uit mij komen, niet herkomstig zijn uit dat kleine ‘ik’ in mij maar ‘emanating from the entire universe just doing its stuff.’

En Barnes, de grote, wijze Barnes gaat hierop verder, en dit ook is meer dan het overwegen waard:

‘… There is no separation between ‘us’ and the universe, and the notion that we are responding to it as a separate entity is a delusion’.

Het is voor mij altijd een invraagstelling geweest waar ik de gedachten haalde, om elke dag een blog te schrijven en, als er gedachten waren, hoe ik erin slaagde om deze om te zetten op een wijze dat anderen deze konden begrijpen.

Dat het ‘bevreemdend’ is - ‘weird’ zoals Barnes het uitdrukt - is ons duidelijk want dat er geen scheiding is tussen ons zelf en het Universum, op het vlak van het mini-minimale, is heel aanvaardbaar, maar dat mijn gedachten, met een absolute zekerheid, voortkomen uit het Universum dat handelend op zou treden, is moeilijker te aanvaarden, al ligt het wellicht dichter bij de waarheid dan dat de gedachten uit mij zouden voortkomen, want waar zouden deze alsdan gesitueerd zijn in mij?

Julian Barnes zelf is van oordeel, dat onze gedachten ingegeven worden   door ‘the universe doing its stuff’, dus door wat binnenin het Universum actief aanwezig is, wat een boude uitspraak is maar wie durft die, als zijnde onmogelijk, tegenspreken.

De  vraag  is hiermede maar half opgelost. Alhoewel een tipje van de sluier schijnt opgelost, blijven we in een twijfeltoestand die zich uitstrekt naar ons eindpunt toe. Want als ons gedachtenveld zich bevindt buiten ons lichaam, in een soort van neutrino-gordel omheen de aarde of verspreid in de ganse Kosmos, dan kan ons afsterven geen impact hebben op dit gedachtenlandschap zelf, enkel het contact ermede is verbroken.

Ik trek hieruit geen conclusies. Ik weet enkel dat op het einde, een lichtende on-indenkbare, onvoorstelbare verrassing niet uitgesloten is, integendeel.

En Barnes, ik zegde het al, een wijs man:  'I don't believe in God, but I miss Him'.

[1] Julian Barnes : ‘Nothing to be afraid of’, Vintage edition, 2008. ‘A meditation on mortality and the fear of death, a celebration of art, an argument with and about God, and a homage to the French writer Jules Renard.’ Aldus Google hierover.