Het is het schamele steentje, stukje rots, dat je raapte tussen edelweiss en gentiaan op de Lona-alp* in augustus en het sneeuwde. Je het bewaarde in een Chinees doosje gedurende jaren. Je bewaarde het om het dicht bij jou te houden, zoals zovele kleine dingen die je bewaart, die niet veel zijn maar dan toch een stille vreugde ze te hebben en ze in de hand te houden om er naar te kijken, om de schoonheid die verborgen is voor velen ervan te zien, een schoonheid die niet veel is vergeleken met goud en brokaat, maar het is een schoonheid die je trof toen je het raapte op de Lona-alp en het sneeuwde. Was het ook niet omwille van het ongewone van de sneeuw die liggen bleef op het blauw van de gentiaan en jij er stond met sneeuw in je haar, gelukkig er te staan op een plaats waar je zo dikwijls had gestaan, maar nu zo bijzonder was omdat het sneeuwde in augustus en omdat je in je hand het steentje hield, hoe weinig het ook was, het was veel voor jou, waarom weet je niet, zul je nimmer weten, hoeft ook niet, maar nu je het hield was het stukje van jou, en, heb je het bewaard als een relikwie  - alles in je leven is relikwie geworden na al die jaren - je was het vergeten, zoals je zovele dingen vergeet. Maar je vond het terug, samen met een ander, nog kleiner steentje.

Nu je hart brak niet, maar je dacht hoe oneerlijk het weggeborgen te bewaren. Het meegenomen te hebben waar het lag tussen gentiaan en edelweiss, in het grote licht van de dagen erover en het verstopt te houden, terwijl er zoveel is dat er over te weten valt, het een geschiedenis mee kreeg van het ogenblik dat ik het vond en, een geschiedenis ervoor die niemand kennen kan: een splintersteentje, losgekomen, door de vorst misschien, van een moedersteen en meegevoerd door wind en water. Ik zie het zo zonder het te zien met de ogen, maar in gedachten het volgend weet ik hoe het kon gegaan zijn en hoe het er - waarschijnlijk - gekomen is tot ik het raapte en, van het ogenblik dat ik het hield het tot leven kwam, het een waarde verwierf alsof ik een goudstuk had gevonden. Werkelijk het ontroerde me deze morgen, ik dacht dat ik het misbruikt had door het op te sluiten, dat ik het een nieuwe kans geven moest, een hechte, stevige kans die het verheffen zou tot zijn eigenheid van stukje rots, een heerlijke kans.

Ik heb het gekleefd in een ander landschap waar het weliswaar weinig mee te maken heeft, maar ik kan het niet kleven op een wit blad met niets er omheen waar het vergaan zou van eenzaamheid. Ik heb er een tekening voor gesacrifieerd, heb er een passend deel uit weggeknipt, heb het op de lijnen ervan gekleefd, heb het een partner als steentje, meegegeven.

Beide verloren hun schamelheid, het zijn minstens gedroogde  bloemen geworden, tronend op de lijnen van het schamele van mijn tekening.

*PS. Lona-alp op 2300m boven Grimentz in de Valais.