Je ontwaakt het best met Johan Sebastian, de duisternis van de nacht wijkt deemoedig voor hem. Hij is je dageraad, je zon die over de heuvel kijkt zoals bij Dante, de eeuwige Dante. Je dag kan beginnen luisterend naar wat hij te vertellen heeft, het diepzinnige waarop hij je vergast dat je meeneemt naar je schrijftafel en als een parfum neerkomt over en in je woorden, een zalvende olie, een olie zoals in Psalm 133:

’It is like the precious ointment on the head, that ran down upon the beard, even Aaron’s beard: that went down to the skirts of his garments.’

En ik ga verder omdat het een korte psalm is - heeft Strawinski eraan gedacht? - door een groot poëet geschreven:

‘As the dew of Hermon, and as the dew that descended upon the mountains of Zion: for there the Lord commanded the blessing, even life for evermore’

Het is me duidelijk, zonder Bach was ik deze passage in de Psalmen, die ik al lang ken, niet gaan opzoeken in de King James’ Bible. Ik was eraan voorbijgegaan en nu draagt mijn morgen the blessings van Bach en niet alleen ‘mijn’ morgen, maar ook deze van jullie, die allen, zoals ik jullie meen te kennen gevoelig zijn voor poëzie. Hier echter is het een zegening, tenminste zo voel ik het en zo druipt het binnen in mijn woorden.

Ik zal er niet meer zoveel schrijven met een dergelijke geladenheid, vooral dan als ik er de zin aan toevoeg waarmede die psalm 133 begint, de diepe ondergrond ervan, de warmte, de genegenheid die er over drijft:

‘Behold, how good and how pleasant it is for brethren to dwell together in unity !’

Of hoe ik me verbonden weet met jullie, gekende en ongekende vrienden, telkens als ik schrijven ga en, zoals nu, uit de hoek kan komen aan de zijde van Johan Sebastian Bach en aan de zijde van hij of zij die deze psalm 133 schreef in een ogenblik van geestelijke verrukking.

Ik denk nu in het bijzonder aan Robert de Telder (+ 19.10.2020), een man die de Bijbel in zijn hart droeg; omdat ik weet hoe hij deze passages zou ontvangen hebben.

Ik denk zelfs, vergeef me mijn vrijpostigheid, dat hij me vanmorgen gevolgd heeft, dat ik hem geraakt heb met mijn woorden en dat hij het me gezegd heeft, het me doen voelen heeft, wat meer is. Hij weet dat ik weet dat hij verder leeft onder ons. Ik zou dit kunnen vertellen aan zijn echtgenote  maar ik zal het maar niet doen, ik denk dat ze voldoende spreekt met hem als ze zijn boeken ziet omheen haar, zijn vele Bijbels wellicht.

Zo, hoe groot, rijk en veelkleurig mijn morgen geworden is; hoe hij is uitgegroeid tot mijn gevleugelde woorden, beelden en gevoelens. Momenten uit mijn leven die ik vastgelegd heb in wat woorden om jullie dit mede te delen, een uitzonderlijke  herfstdag, deze van de Bijbel en van Bach; dat ik geroerd ben geweest dit geluk te hebben gekend.

Het was juist wat ik schreef: je begint het best je dag met Bach.