Je hebt gewerkt aan je blog. Je hebt hem herlezen, je hebt hem aangevuld, hebt zaken geschrapt of anders ingebracht en in de avond als je hem denkt in te loggen heb je de moed niet meer om hem een laatste maal te herlezen, want dit betekent, terug keren naar de sfeer van deze morgen, naar de ‘mood’ waarin je deze morgen verkeerde en alles zo goed vlotte. Want je weet niet meer zo goed wie je waart deze morgen en, wat je schreef is al te ver af, is niet meer van jou, het is van die andere die je waart toen je de tekst neerschreef.

Zo gaat het er soms aan toe als ik wacht tot laat op de avond om mijn tekst in te loggen. Ik zeg dit maar, ik wil jullie niets verbergen, zeker niet hoe ik werk en hoe ik besta, gevoelig voor het feit dat schrijven/dat herlezen een hard labeur is.

Ik zet dit hier neer - het is 14 oktober, 23.09, en ik heb daar zo-even mijn blog voor morgen 15 oktober ingelogd. Ik doe dit regelmatig de vooravond, omdat ik weet dat ik lezers heb die me lezen midden in de nacht of heel vroeg in de morgen. Veel zijn er niet, maar ze zijn er, en ik wil ze niet ontgoochelen.

Mijn blog van gisteren was een verrassende, ook voor mij. Hij bestond uit drie fases in zijn wordingsproces. Er was vooreerst een traag op gang komende inleiding, daarna was er Strawinski op Klara - was het voor of na het ontbijt? Peu importe, of het voor of na was - zijn Psalmensymfonie inspireerde me om terug te vallen op een stokpaardje van mij als zouden we beroerd worden vanuit de toekomst. Ik voel er veel voor om dit te blijven bevestigen, al riskeer ik aldus het te gaan geloven, wat me niet zou misstaan, je las trouwens ondertussen hoe ik hier al over gehandeld heb. Ik ben eruit gekomen en op dat ogenblik zat ik, in gedachten, bij het beeldhouwwerk E = mc^2;, zat ik heel hoog en het is in die sfeer dat ik daarna geschreven heb, vol enthousiasme over het doek van Dany Persoons. En ik moet hoog gezeten hebben want ik heb er Dante bij geroepen, terecht of onterecht, aan jullie om erover te oordelen, maar als schrijver heb ik alle vrijheid om mijn gedachten te laten gaan waar ze heen willen en als Dante in mijn hoofd zat dan was het omdat ik hoorde van een vriend dat hij de Divina Commedia herlezen had in het Italiaans, à rato van één canto per dag, wat een exploot is waarmede hij me verbaasde.

Je kreeg dus gisteren voorgeschoteld ‘une épreuve d’artiste’ zoals het gebeurt bij een eerste afdruk van een ets. Ik heb over het doek geschreven, zoals de woorden kwamen en deze niet herlezen. Er stond weinig op het doek om de Oudenberg te herkennen, maar de stemming was deze van een landschap overheen vele landschappen, een ingeving zoals je er niet veel meemaakt. In elk geval moest eruit blijken dat ik onder de indruk ervan was. Persoons stuurt me regelmatig zijn nieuwe werken toe, maar ik ophemel ze niet alle.

Wat ik nu geschreven heb vandaag, 15 oktober, is het afmaken van wat ik gisteren begon. Ik houd nog altijd het gevoel dat mijn blog gedateerd 15 oktober, bijzonder was. Heb die nog altijd niet herlezen en ik denk niet dat ik het doen zal. Zo besta ik nu eenmaal, de moed die me soms ontbreekt om over mezelf te oordelen.

Moraliteit van dit alles: er is de tijd van het schrijven, de tijd van mij die noch uur, noch dag heeft en er is de tijd van jullie, de tijd van het lezen. Hoewel niet dezelfde, ze overlappen elkaar als twee gebeuren die plaatsvinden op hetzelfde ogenblik, buiten de tijd.

PS. Het plantje ter illustratie werd meegenomen/gered, bijna van onder de bulldozer die de rotsgrond effende van Cabo de las Huertas in San Juan/Alicante. Een plaats die gemerkt stond als  beschermde flora. Nu is het een plaats met beschermde villa's.