Hij zoekt naar een zin om zijn dag te beginnen, maar het zoeken is verkeerd, de zin is er of is er niet, er is geen tussenweg. Het is dus een wachten tot hij zich aanbiedt en de weg zich opent. Zo gebeurt het en niet anders.

Hemingway wist hier een remedie tegen, wat hij de vooravond nog schrijven wilde, hield hij over voor de morgen erna. Hij ook tracht deze regel toe te passen, maar gisteren was een vreemde dag, hield het gedicht over de zee hem te lang bezig, leegde het hem volledig. Hij wachtte hij tot laat in de avond om het los te laten, hij is gaan slapen half verdoofd door de golven van de zee als een vlakte van licht voor hem uit. Want een gedicht is geen gewoon geschrift, het kleeft aan jou;, het bezit je meer dan dat jij het bezit en het weigert toegevingen.

Wat meer is, de volgende morgen waagt je niet het te herlezen, het staat er voor allen maar niet meer voor jou, het is weggesneden uit jou, een vreemde eend in de bijt.

Zo voel je het aan, je sluit het op voor jaren tot je er op een dag terug wordt mee geconfronteerd en het als een verrassing overkomt, dat het in feite wel uit jou is ontstaan maar dat je, je niet meer in herkent. Ik denk dat er tientallen gedichten steken tussen mijn blogs, inspiraties van het ogenblik, ogenblikken die ik nu niet meer ken, en als ik ze nog zou kennen, nu anders beleef. En het is de beleving die telt.

Een vriend, een poëet, stuurde me een gedicht over de, ‘hoogvliegers’ van de eerste schooldag, Ik begrijp wat hij hiermede bedoeld, een eerste schooldag is iets heel bijzonders, een hoogvogel als dag, tenminste zo zal hij het beleefd hebben. Hij schrijft totaal losgeslagen als poëet, het woord niet zeggende wat er geschreven staat, maar tastend, uitkijkend naar het verwarrende van die eerst schooldag, of de vrijheid die hij zich toe-eigent als beschikker over het woord. Als dusdanig is hij, als de dichter van Lierde, onnavolgbaar, enig:

…

De jeugd leert over de stootwinden
de geur van rozen in de drijfwolken
en voelt in zijn hand het dwaze van het licht
… 

Zinnen, weinig zeggend maar door het spel van de woorden, waar de poëzie van afdruipt, veel betekenend.

Ik zal hem niet navolgen, ik zal hem laten, hoog in zijn vliegtuig zwevend over de velden en de dorpen, zwevend over de inhoud van de woorden. Het is hem om het even welke, je kunt het toch niet zeggen zoals het is, een eerste schooldag, hoe jong of hoe oud je ook bent.

Jij koos een andere weg, of het een betere is hoef je niet te weten, het is die van jou, zoals elk van ons zijn weg heeft om poëzie te bedrijven: de ene verward in zijn woorden, de andere zo schuchter mogelijk, de andere als een schilder of aquarellist, licht of breed uitgestreken. Allen om te zeggen wat niet te zeggen is, niet uit te spreken.

Het is maar als je diepte zoekt, als je filosoof wilt zijn - wat misschien een vorm van hoogmoed is - dat je verdwalen kunt.