Volle maan.

In het diepste van de nacht,
op een mantel van wol
een bol van licht
waar takken  
lijk slierten zinnen
op een Steinbach blad
door volle maan getekend.

Wat ons verwonderen kan
in deze dagen
als er heel wat te beleven valt,
en te aanhoren,
het woord
de stilt’ is van de wind
over de velden,
aroma's van humus 
uit de ingewanden van de aarde,
zwammen opgeschoten
o zo roekeloos.


Wij, ademend nog,
hoewel gecrasht, alsof handen
ons gegrepen bij het strot
we niet meer opstaan konden
ons niet meer vermenigvuldigen,
onvermogend als dichter
dichter nog te komen
tot wat ons omkransen zou
met laurier gekroond,
zoals Dante.

Nacht en maan
die van de doden zijn
en van de levenden.
Beiden oppermachtig
om wezenlijk te zijn
te groeien en te verwelken,
herop te staan en neer te liggen,
lichtoase van de geest
bedekt
met mos en lichen.

Zelfs,
doorheen de takken
ons aanschouwend
om te betoveren,
de volle  maan
in volle nacht,
getekend lijk een parel.

Hoe we er naar keken,
toen.