Het voelt vreemd aan, zeer bewust te zijn van het schuiven van de dagen, alleen al door het neerzetten van de datum boven het blad en te zien hoe de tijd, tussen je vingers, je ontglipt, onmogelijk te stoppen is, immer verder, beangstigend verder  waarbij soms het gevoel overheerst dat het via mijn schrijven is dat ik dichter en dichter bij mijn eindpunt kom.

Is er een mooiere weg die ik nemen kan, ten onder gaan al schrijvend? Want dit is wat aan het gebeuren is. Echter, wat ik schrijf, wat ik meen bloot te moeten leggen, is het wel geraadzaam het te doen?

Vanmorgen, ben ik nog steeds in de ban van wat ik gisteren geschreven heb,  in de ban van de steen die ik gooide in de kikkerpoel.

Ik had het beter niet gedaan, ik had mijn verhaal beter voor mezelf gehouden, het beter gedekt gehouden, maar de schuldige zijn de omstandigheden. Ik ontmoette bij de kapster een jonge man die vroeger mijn blog las en vroeg hem of hij wist wie Paulus was. Hij aarzelde om te antwoorden, hij was niet zeker, misschien wist hij zelfs niet eens wie Jezus of Christus was. Het gebeurt trouwens meer en meer dat de meest simpele vragen over het christen-zijn onbeantwoord blijven. En ik, ik ga roeren in iets dat allang afgedekt is en vooral waar niemand, in deze tijden, heil bij heeft. En desondanks Ik dan die met mijn woorden, ga raken aan wat van het geloof in Jezus Christus is, iemand en iets waar niet aan geraakt wordt omdat hij voor velen een toevlucht is, een voorbeeld om naar te leven.

Maar ik denk dat er nog een andere reden was, dat het een reactie was op de mail die een van mijn lezers me liet geworden,  iemand die boeken las zoals deze van Karen Armstrong: ‘St.Paul the misunderstood Apostle’ waarin Armstrong het heeft over de reizen van Paulus alvorens naar Jeruzalem te gaan, en een ander boek van John Crossan, ‘Jesus a revolutionary biography’.

Ik herkende hierin mezelf; ik ook had in mijn zestigerjaren dergelijke boeken gelezen, ook Armstrong en haar boek over God, en ook Kamal Salibi die heel ver is gegaan in wat hij verteld over het leven van Christus, en ik wou duidelijk maken aan die lezer dat ik ook niet had stil gezeten en boeken had gelezen over dit toch wel belangrijk onderwerp.

Ik heb hem trouwens geantwoord - hij is 68, een leeftijd die ik geraden had - dat dit de vruchtbaarste periode van mijn leven is geweest; dat ik weet wat het is boek na boek te lezen om te begrijpen wie we zijn en wat we hier doen, of waarom we hier zijn, maar 25 jaar verder dan hij, na al die boeken die ik las, wil ik zelf vinden en heb ik alle boeken op zij geschoven. Heb hem ook gezegd dat zijn zoektocht een tocht in het oneindige van de wereld van de zoekers is en dat ik hem alle succes toe wens, tot, heb ik gezegd, tot je zoveel weet dat je weet dat er niets met zekerheid te weten valt.

Ik besef nu ook dat ik voorzichtigheidshalve beter eerst Armstrong had gelezen alvorens voor de dag te komen met mijn raadsel van de drie jaren Arabië van Paulus, want nu weet ik niet of Armstrong hier naar verwezen heeft, zelfs of het haar wel opgevallen is.

Wat ik hier schrijf is dus tekenend voor het ontstaan van mijn dagelijkse geschriften. Soms is er heel weinig nodig, soms heel veel.