Mijn vriend
van vele uren, vele dagen,

op de hoogste rots aan zee
naast mij gezeten,
de plaats die ons zo duurbaar is,
gezegend nu, gekroond.

Openbaring
van wat we waren voor elkaar,
onuitgesproken, onbeklemtoond
maar opgetekend
in de trilling van ons aderen
door het woord dat ons bezocht,
wij, het hoofd gebogen
in alle nederigheid.

Zo begroet ik je,
beluister ik je adem
nu je zo dicht gekomen bent:
verpulverd opgenomen,
in de bomen en de wolken,
in de luchten om me heen

Ik je zag stijgen
als een feniks
naar de hoogste sferen,
waar ik je vervoegen zal
de dag die opgetekend staat
voor mij.

Je vervoegen
in de klaarte van de geest,
springlevend
zoals het nimmer was voorheen
met tentakels
van het Alfa tot het Omega
in elkaar verstrengeld
om één te zijn
met al wat was en wat nog komen zal.

Je waart niet van stof,
zelfs al stond het zo geschreven,
Je waart, zoals wij allen,
een sprankel van  het Woord
dat ons beginnen was
en jou geroepen heeft te keren,
onverwijld.