Geluk,
echoënd in de lijnen
die ik teken
dankbaar dat ik,
zo ver gekomen al,
het nog vermag.

Zo ken ik me,
telkenmale ik hier kwam,
bezeten door het land,
bomen en luchten,
weerspiegeld,
ik openbloeiend.

Heb ik geleerd
om hier te zijn
en nergens nog te keren,
wetend
dat het een laatste maal
kan zijn,
dat ik hier kom.

Zo,
van het ruisen in de bomen,
van het gras hier teder als de zomer
de vijver er en hoe hij is
om van te houden,
in het namiddaglicht:

Ik met een oud boek
om het te lezen,
later.

Onmachtig meer te zijn
dan het afscheid nemen,
vervulling
van het vele dat van mij
hier  blijven zal,

als ik ver zal zijn.