Hij dacht van vele zaken
is de vijver troost,
het donkere water
is mijn koelte;
hij dacht de korenvelden
met papaver
en korenbloem
in het glorieuze licht,
en wat Lorca wist:
'la luz es Dios que desciende',
Hij wist het ook.

Hij dacht wat kon en niet kon.

Hij dacht
dat het leven
een sarabande was
van Johan Sebastian,
een suite,
in hoog violen,
resonanties
in verre bomen, 
tot de torens
en de huizen tussenin.

Hij schilderend.

Hij kon het beter laten
te zijn wie hij was,
niet meer verrast te zijn
niet meer gaan dromen;
niet meer lijk meerkoeten
onderduiken, maar onaangemeld
zijn afscheid nemen,
terug en terug.

Hij romantieker
in zijn oude dagen.

Telkens hij hier kwam,
omdat hij het land
omhelzen wilde
en hij er binnen schoof,
er niet meer uit op te staan,
er te blijven, er te zijn.

Eigenlijk,
een te laat geschenk
opdat het duren zou, 
wat niet kon vandaag
en morgen niet.

Week wordend
hij, verslagen
door de tijd.