Vanmorgen, de vijver,
rimpelingen op het water,
als tekeningen
van onsterfelijkheid
te overschouwen,

de stilte hier, 
donker,
hij raken kan 
alsof ze de stilte
van zijn leven was,
alles uitverteld.

Overtuigd hij is
dat niets of niemand
hem nu helpen kan.

is,
als Icaros opgestegen,
na een vleugje tijd,
hij vallen zal
als een dromer
die te vele boeken las
om nergens mee te komen.

Radicaal
aan de overkant van zovelen
die niet zien wat er is te zien,
hij, desondanks
een vraagteken,
van waar hij kwam
en waar hij heen zal gaan,
later op de dag,
of later op de week,
of later op het jaar.

Het te bekennen,
maar het niet te beoordelen
dat hij dit land verlaten ging,
al lag het hem zwaar
en wist het hij, nog niet
met zekerheid,
waarheen.