Ik begrijp nog altijd niet wat er gisteren, gebeurd is met mijn blog, hoe het komt dat deze niet stond waar hij de morgen van 12 mei staan moest. Des te meer omdat ik dacht dat ik de blog van mijn leven geschreven had; dat ik een totaal nieuwe idee had gelanceerd, ditmaal niet over de aanwezigheid van de homo sapiens, maar wel over het feit dat er een planeet was, waarop hij kon ontstaan, wat nog een belangrijke stap verder was in het ‘ontstaan-van-alles-programma’. Het allereerste waar aan gedacht diende te worden, alles afhankelijk zijnde  hiervan.

Ik dacht dat niemand voor mij hierover een woord had gezegd, zelfs Augustinus niet, zelfs Fabre d’Olivet niet en nochtans was het bestaan van een dergelijke planeet het meest noodzakelijke.

Ik heb me dus mijn ganse leven bezig gehouden met het ontstaan van de mens en nimmer gedacht aan het ontstaan of het erzijn van een planeet waarop hij zou kunnen ontstaan. Of, vergis ik me, vergis ik me schromelijk, heb ik me eens te meer de hoogte in geschreven waar ik niet meer te volgen ben, waar ik mezelf niet meer volg als ik zeg dat om dit te bereiken, er een grote massa aan planeten noodzakelijk was, de reden voor het ontzaglijk volume van het Universum, opdat er in die massa - en hier komt het - het ‘toeval’ er voor zorgen zou. En wel omdat ik onmogelijk begrijpen kan, dat er Iemand of dat er Iets zou geweest zijn die in het bijzonder oog zou gehad hebben om, in het bijzonder, in al wat ontstaan zou, te zorgen voor een dergelijke, leven barende planeet.

Ik moet zeggen, de idee zelf overstijgt me, ik kom hiermee op het einde van mijn Latijn en nu ga ik heel ver: de reden waarom mijn blog gisteren niet verschenen is wordt me duidelijk, hij was niet af. Wat ik geschreven had was niet af, of dan toch niet duidelijk genoeg, het was absoluut nodig dat ik vergat mijn blog in te brengen, opdat ik hem vandaag met meer aandacht en er duidelijker de nadruk op leggend, zou voltooid hebben.

En ik ben nog niet klaar, hou je vast, ik schrijf dit vandaag, de dag dat de geest wordt herdacht die neerdaalde op aarde of vergis ik me, in elk geval hij daalde neer in mij. En ik weet nu waarom een tekst die ik enkele dagen geleden heb geschreven onafgewerkt is blijven liggen. Ik was toen wakker geworden, even na vijf. Wakker geworden met Schuberts ‘Unvollendete’, het Allegro ervan, het geniale, samen met het geniale gezang van vogels, en ik, die dit beleven mocht, ontwakend uit de nacht van het erzijn zonder er te zijn. En, hoe ik het ervaarde: het gekweel, getooid, gekroond met wat van de geest van Schubert hier overbleef op aarde.

Schuberts ‘Unvollendete’ alsof het niet voldoende zou geweest zijn, wat er al is, niet onovertroffen genoeg om er naar te luisteren en te blijven naar :luisteren. ‘Unvollendet’ ook, alsof er ooit iets voleindigd zou kunnen worden, zelfs, wat in Genesis als schepping wordt gezien, deze ook is te voleindigen tot in der eeuwigheid. En dan nog, de muziek van Schubert is gebleven zoals hij ze gelaten heeft, in de flow van gevoelens die hij kende toen hij aan het werken was.

Wel, mijn blog van nu is ook unvollendet, meer onaf dan wat Schubert schreef. Wie is het die het voleindigen zal, als het niet de dood zou zijn?