Hoe zien jullie me, vraag ik me dan af, welk beeld hebben jullie van mij, iemand die je dagelijks tegemoet stapt in zijn geschriften, welke betekenis heeft die in jullie leven, in jullie dagelijkse omgang met mensen en dingen? Alles samen gevat wie ben ik voor jullie, een symfonie van Beethoven, van Shostakovich of zelfs van Bruckner, is het een vooruitzien of , ja waarom niet, een kwelling die jullie wacht als ik een stap te ver, te diep  of te hoog ga?

Of laat me de vraag omkeren, wie zijn jullie voor mij, hoe zie ik op naar jullie die me dagelijks lezen? En dan heb ik mijn antwoord klaar, jullie betekenen heel wat, en dit is zelfs niet afhankelijk van jullie antwoord op mijn vraag. Want er is onvermijdelijk een wisselwerking tussen ons beiden, indien ik deze niet aanvoelen zou dan was er bij mij geen aandrang meer om er als geschrift  te staan, ik denk zelfs dat ik nu en dan eens een dag zou overslaan, omdat ik nog enkel een verplichting zou hebben tegenover mezelf. Nu zijn jullie het die het in standhouden van mijn ritme bepalen. Zoals ik het zie - echter zie ik het goed? - zit je me op de hielen, duw je me vooruit, maken jullie van mij een woordkunstenaar of dan toch iemand die ingesteld is om woorden voort te brengen. Die - denk aan de boer die verder ploegt - de schrijver is de verder schrijft, zelfs tot in het oneindige. Het komt er voor hem vrank en vrij op aan dat wat er geschreven wordt literatuur is, voor minder kan het niet, voor minder is het zinloos en nutteloos verder te gaan.

Dit is dan het probleem waarmee ik, en ik alleen zit opgeschept. Ik herhaal dit regelmatig onder een of andere vorm, alsof ik er mezelf wou van overtuigen, maar als ik schrijf is het literatuur dat ik op het oog heb, is het, om een groot woord te gebruiken, een vorm van Kunst dat ik op het oog heb. Ik beken, ik ben dus uiterst veel eisend voor mezelf, geen benulligheden maar waardigheden. Dit betrachten is mijn standbeeld.

En als je het weten wilt, ik zie me, gezeten op de rand van een bergmeer, kijkend naar mijn spiegelbeeld, me afvragend wie die man is die daar zit weerspiegeld in het water. of er overeenstemming is. Of, het beeld van de man in het water, de man die schrijft en wat hij schrijft, is hij wel de man die daar in alle stilte zit als een neergehurkte boeddha?

En na al die jaren weet ik maar al te goed: een man die schrijft leidt een dubbel leven, hij is de weerspiegeling van zichzelf in zijn woorden en hij is de boeddha die daar zit stoïsch stil, onbeweeglijk. Zijn echte leven is het spiegelbeeld, de weerspiegeling van wat binnen in hem gebeurt eens hij begint te schrijven.

Ik ben dus de man die neerzit op de oever en de man die neerzit in het water. Denkend aan hem moet je denken aan dit beeld in het water het is dit van zijn geest.