Heeft het zin vroeg op te staan als je niet weet wat je schrijven zult, als je met een leeg hoofd bent opgestaan zoals het nu en dan gebeurt. Tot hiertoe heb je je kunnen beredderen met een blits-gedachte die opsteeg in jou, die je toegeschoven werd van uit een vreemde hoek, maar vandaag is achter die hoek schijnbaar niemand aanwezig. Het is dus het moment om nog maar eens de vraag te stellen hoe ik besta. Hoe bestaat iemand die elke dag wil opstaan om te beginnen schrijven, of het wel een normale toestand is, te gaan zoeken in je geest wat er aanwezig is om te vermelden en dit om te zetten in woorden, alsof dit je ontbijt was, het openen en vullen van je geest voor het vullen van je maag?

Beken dat  het een vreemde bedoening is die zich bij jou na zovele jaren normaliseerde tot een ingesteldheid. Je geeft je er geen rekenschap van welk gevoel het geeft naar de ontbijttafel te gaan als je taak voor de dag, op een herlezen na, is afgewerkt zo dat je, je dag onbezorgd beginnen kan.

Ik beken dus dat ik het deze morgen lastig had, dat ik even eraan dacht vandaag eens een uitzondering te maken op de regel, maar ik vond het zonde om het vandaag te doen, ik  zag een kleine opening en ook ik wou een proef op de som, zien of ik er toch niet in slagen zou erin te lukken, wat je maar weet als je gepoogd heb, te volbrengen wat niet voor de hand liggend is.

Als ik me dan de vraag stelde hoe ik besta, dan is dit een voorbeeld ervan, ik ben een koppigaard, ondanks negatieve vooruitzichten volhard ik in mijn koppig zijn. Misschien is het eigenlijk geen koppig zijn, misschien is het iets totaal anders dat me opjaagt elke morgen, is het een niet verzaken, een plichtsgetrouwheid die overheerst bij mij, waar ik niet te buiten kan. Ik wil er staan als je me opzoekt vroeg in de morgen of zelfs diep in de nacht, zoals ik weet dat het soms gebeurt. Aldus maakt je ook, als stuwende aanwezigheid, deel uit van deze plichtsgetrouwheid, wat dan een soort beloning is voor mij en is het misschien precies dit dat ik elke dag beoog, een beloning voor mijn starre wil er te staan in de morgen zelfs als alles er op wees, deze morgen, dat ik er niet zou staan.

Vreemd toch dat ik nu bijna aangekomen ben waar ik zijn wou zijn, dat ik me nu al de vraag kan stellen of ik mijn aantal woorden heb bereikt en of ik, voldaan min of meer, nog even terug kan naar bed, nu met beide oren luisterend naar de muziek van Klara die er al heel die tijd aanwezig was op de achtergrond, nu en dan pianoklanken en een naam van de componist die me bereikten, zonder me volledig te bereiken: een luisterlijn die liep naast een gedachtelijn, niet doorheen elkaar, maar evenwijdig met elkaar, de ene wat dieper en breder getrokken dan de andere.

Of hoe het schrijven zich afspeelt bij mij, vroeg in de morgen. Noteer ook, indien het je interesseren zou, de merel, hij was er, maar minuten na zes, hoewel ik hem verwacht had minuten er voor, We vergeven het hem want het licht draalde deze morgen.