Was hij op de afspraak, de merel, deze morgen? Ik, ik weet het niet, ik was er niet, shame on me, ik sliep, ik miste mijn aanknooppunt, mijn dagbeginnen viel anders uit. Dit kan gebeuren, en toch wellicht niet anders, het viel uit zoals het voorzien was uit te vallen opdat ik uitkomen zou waar ik, door het onzichtbare voorzien, uitkomen moest om een of andere reden. Ik  verontschuldig me -  hoewel dit onnodig is - ontrouw te zijn geweest wat echter in niets mijn houding op een zondagmorgen wijzigt tegenover de kleine dingen van het leven.

Zo ontvang ik het licht, het is kleurloos, mistig, weinig aanmoedigend, inspiratieloos denk ik, Ik kan er niets mee aanvangen, ook niets met ‘la danse macabre’ van Camille Saint-Saëns op Klara, het past me helemaal niet. Het paste me ook niet toen de leraar godsdienst ons vroeg een verhandeling te schrijven over die ‘macabere dans’ in de nacht, rond het kampvuur gezeten, en iemand - dit was van ons verbeelden - die aan het dansen sloeg. Ik denk dat hij, de godsdienstleraar, aan een Spaanse dame dacht met lange, wijd uitzwaaiende rokken die nu en dan een deel van de enkel bloot lieten. Hoe ik er uitgekomen ben weet ik ook niet meer, wat zou ik me er kunnen van herinneren, wel van het kampvuur, wel van de houtblokken in het vuur, het fascinerende van de vlammen die hoog op rezen en de gensters die wegschoten langs onze schaduwgezichten lijk vuurvliegjes in de nacht.

En ook van de vuurvliegjes herinnert hij zich: ze hadden een eerste afspraak, een zomeravond aan een kapel in de velden. Hij was naast haar in een holle weg, de struiken op de  bermen vol vuurvliegjes, het was ook een eerste maal dat hij dit zag, een gewemel van lichtjes. Hij had het voor zichzelf gehouden vreemd als hij het vond, achteraf als hij erover vertelde wist ze er niets van, ze had het niet opgemerkt en ze verbaasde zich dat hij er over sprak en niet toen ze in die holle weg waren. Waarom wist hij niet. Nu herinnert hij zich ook de dag die hij met vrienden doorbracht in een Indianenreservaat in de Appalachian Mountains en hij heel vroeg in de morgen, of was het in de avond, was gaan joggen, de struiken toen ook vol vuurvliegjes waren, opdat hij zich haar herinneren zou, zich hun eerste ontmoeting herinneren zou die er een werd voor het leven.

Ik denk niet dat er nu nog vuurvliegjes zijn, hij ziet er toch geen meer al zoekt hij er niet naar, maar hij weet dat de gevoelens van toen gebleven zijn. Is het à cause de ces mouches à feu, ces lucioles, hij denkt het niet, maar toch ze waren er  die avond, voor hem als een vreemd omen dat hij zich altijd herinneren zou.

Of, hoe we bestaan, hoe grote feiten overgenomen worden door kleine details en er door getekend worden, gekleurd en gewaarmerkt achteraf, als belangrijk. En hoe het dan uitkomt dat kleine dingen grote gevolgen kennen, gevolgen die bepalend zijn voor je verder leven. Indien die vuurvliegjes er niet geweest waren, zou hij zich misschien niet meer die avond herinnerd hebben als eerste, maar als een van de vele die er waren. Ook een eerste avond misschien, dat ze weg reed  van hem komende uit een dansavond en iemand anders zich boog over haar om haar te kussen, zij de man lachend wegduwend, zwaaiend naar hem die daar stond, toekijkend Een ander beeld dat hem is bijgebleven.

Nu nog.