De aarde, in haar baan om de zon gekomen in haar equinoxpunt, heel even maar, en dan verder tollend alsof het niet belangrijk was, geen overgang, geen soort van verblijden. Ze is er royaal overheen gegaan, trouw en stipt op tijd. We hebben het niet zien gebeuren, maar het staat getekend en berekend, als een gebeuren, jaren op voorhand gefixeerd in de tijd, de preciesheid van de aarde een zekerheid zijnde.

Een absolute zekerheid waar we aan voorbijgaan, overtuigd dat het gebeuren zal, dat niets in de weg is opdat het zou kunnen gebeuren, één van de weinige zekerheden die we hebben en, wat meer is, waar we geen acht op slaan, geen oog meer voor hebben. Want, geblaseerd als we zijn, raakt de preciesheid van het gebeuren ons nog wel? Of, anderzijds, wat we dan wel waarnemen kunnen: de schijnrare beweging van de zon aan de hemel; de zon die ons leven regelt die voorbijschuift op haar ritme, traag eigenlijk, maar o zo bestendig in haar binding met de tijd die zonder haar geen tijd zou zijn, zien we dit nog als iets in zijn kosmisch verband?

Wie is het die dit regelde, die zorgde dat de zon, een ontzaglijke  vuurbol, een zwaarte, ‘geankerd’ zou blijven in een wolk van sterren en zwarte gaten, in feite, onbeweeglijk, gegrepen in haar sterrenstelsel en toch bewegend, en de aarde in een slingerbeweging, standvastig er omheen draaiend met een enorme snelheid, een titanenwerk, een voor de mens onmogelijk te bereiken iets en toch, we gaan eraan voorbij, de accuraatheid ervan deert ons in het minst, het is ons verworven. Hoe het er gekomen is, wat onze zorg zou moeten zijn, is er het minste van,   en eigenlijk het is met die vraag dat we zouden moeten beginnen: de vraag hoe is het gekomen dat de aarde er is, op de plaats waar ze is, slingerend met een grote regelmaat, hangend in de ruimte, gegrepen door de zon.

Het verbaast me omdat ik begrijpen wil. Het is echter tekenend voor de gemoedswereld waarin we leven, dat er zo weinig naar het accurate van het gebeuren, weinig of niet verwezen wordt. Dat niet één moment gedacht wordt dat het een mirakel is dat het equinoxpunt terug gekomen is, tot op een fractie van een seconde, precies op het punt dat jaren voorheen al berekend stond. Geen fractie van een seconde verschil; een orderegeling die, noemen we het bij naam, zonder er een beeld op te kleven, ‘goddelijk’ zijn moet.

Maar we staan er niet bij stil, waarom zouden we, ‘alles’ is hier verwondering geworden, zo dat de verwondering niet meer als dusdanig gezien wordt maar als de gewoonste zaak ter wereld.

Is, al wat is, de gewoonste zaak ter wereld?

Laat ons, even de aarde verlatend, de stopwatch in de hand en zien hoe alles eens te meer geregeld wordt, with a divine accuracy, zijnde tot op een fractie van een wereldse seconde na. Logischerwijze verwondering moet ons deel zijn.

Eigenlijk ontsteltenis.