Ik heb het gevoel dat ik vandaag, 19 maart, gekortwiekt word door de vreemde lichamen die ik gisteren kreeg ingespoten. Een spanning is opgetreden, is het een fysisch effect of een psychisch? Wat ook, maar ik voel me geremd, ik voel me dicht gemetst. Alles in mij neigt naar rust, languit neerliggen op de sofa, de ogen gesloten. Het is genoeg geweest, maar toch nog verder reizend met  Klara, de wereld van de muziek in. Dat men me dit toch niet ontneme!

Eens in de namiddag ontwaakt uit mijn lethargie, kan ik terug naar  de vrienden die wat hun mails betreft, even als voorheen, actief gebleven zijn, en me vergastten op tal van verleidingen, vooral dan Roger T. van enkele dagen geleden die me verwijst naar een documentaire in ‘La Repubblica’[1] over, ja over wie anders dan Dante - de vader van het Italiaans - die 700 jaar geleden, in 1321 gestorven is. Dit is van een paar dagen terug, en nu, uit zelfde rijke bron, is er Paul Claes die door hem geacht wordt beter dan wie ook  het gedicht van Amanda Norman, ‘The hill we climb’ te vertalen in het Nederlands.

Na al wat ik las en bezit van Paul Claes kan ik niet anders dan dit volledig beamen, Paul Claes die zo diep  indringend ontleedt, vertelt en vertaalt wat ‘The waste land’ betekent; wat ‘Illuminations’ van Rimbaud, wat   ‘Raadsels van Rilke’, betekenen; om de rest niet te vernoemen; een man met oneindig veel taal-mogelijkheden, zelfs in staat Norman te vertalen in het Latijn, meent Roger. Trouwens, als het gedicht zo belangrijk is, waarom vertalen, waarom geen Engels leren?

En dan van Rik vD.- ik denk altijd Henri - een andere vriend, die me een zeer omvangrijke collectie foto’s toestuurt, landschappen en stillevens, een echo van de persoon die hij is, ontroerend sober gehouden, de essentie tonend van wat het land kan zijn, van wat de zee kan zijn, lijnen in het landschap  kunnen zijn, of zo maar een gelaat, een roos, wat appels kunnen zijn. In feite, samen,  als foto’s, ‘des petites choses qui donnent la paix’, zoals Bernanos het wist. Foto’s ook die de schilderijen benaderen van een andere vriend schilder uit de streek.

Wat vertel je hen in meer dan wat je er hier over zegt. Ze kennen je, ze weten hoe druk je het hebt en weten ook hoe je hen waardeert. Ik noem hen bij hun naam omwille van het gedichtje - een paar lijnen -, dat ik ontving vandaag, komende uit Klara’s hart, Anne-Marie Segers en Els Van Hoof:‘Noem mij noem mij bij mijn naam / voor wie ik liefheb wil ik heten (...)’ schreef Neeltje Maria Min, lang geleden al.’ IK neem dit over en dank hen voor hun lieve woorden.

Dit alles was  te diep gaande, om het onbesproken te laten. Mijn ‘stilstand na vaccinatie’, is van korte duur geweest, mijn geest heeft het eens te meer gehaald..

Dan ook, waar ik gisteren mee bezig was:, stellen dat Geest - wie denkt er aan God? -  én Universum één zijn, wat doe je ermee, hoe kan dit je een wijsheid bij  brengen waar je iets aan hebt in het dagelijkse leven?

Het is pas als je aan het filosoferen slaat dat je er iets kunt aan hebben. Maar filosofie gaat aan ons voorbij, het brengt in de huidige levensomstandigheden - en dan denk ik nog niet aan Covid 19 - geen aarde aan de dijk. En toch vermeldde ik het. Ik geloof niet dat Paul Claes er zorg mee heeft, of iemand anders om me heen. Ik echter zie het telkens als een springplank. Dergelijke zaken duiken op als je schrijven gaat, als je ineens een duik neemt naar de essentie. Zo ook weet je nimmer waar je aanlanden zult, als je schrijven gaat, alle, plaatsen, alle mogelijkheden staan open en het hangt van heel weinig af, of je komt terecht, niet bij het leven, maar bij de dood waar de geest almachtig is en eeuwig.

[1] https://video.repubblica.it/spettacoli-e-cultura/il-mondo-di-dante-viaggio-tra-i-misteri-della-divina-commedia-e-i-luoghi-simbolo-del-poeta-d-italia/377348/377958