Ik ben vanmorgen, 18 maart, een paar uren minder dan een half etmaal, verwijderd van mijn AstraZeneca-inspuiting. Is dit wel het vermelden waard alsof het een mijlpaal zou zijn in mijn leven? Wel, ik heb er gemengde gevoelens bij, ik vind dat ik het vermelden moet omdat ik er mee begaan ben, heel vroeg al, je moogt het, als lezer, dus vernemen, omdat het filosofisch-wetenschappelijk ver dragende gevolgen heeft waar bij mijn weten niemand op let.

Dit filosofisch-wetenschappelijk aspect volgt op wat ik gisteren schreef, namelijk, Ilya Prigogine die wist te melden dat Spinoza en Einstein, de twee groten der aarde - groter dan de Paus die zo gezegd onfeilbaar is in zijn uitspraken - van oordeel waren dat Universum en Geest één waren. Een meer betekenisvolle zin kun je niet horen, niet schrijven.

Ilya Prigogine, als hij dit vooropstelt Spinoza en Einstein citerend, heeft hij deze idee verwerkt, samen met Isabelle Sprengers in hun ’La nouvelle Alliance’ maar weinigen lezen dit of gaan hier op in als zijnde revolutionair; niets wijzigt zich in hun optreden, ze blijven blind voor een realiteit die zich duidelijk in de wetenschap aan het aftekenen is, nu deze doorgedrongen is tot de kern van het zijn, tot het aller minimaalste deeltje dat geen stof meer is maar kennis: weten wat het te doen heeft.

De onooglijke deeltjes van ons lichaam, bijvoorbeeld, waaraan bij mij, door de inspuiting, straks, deeltjes worden aan toegevoegd die me weerbaarder zullen maken. Deeltjes die dus ‘kennis’ zijn, zonder kennis zijn ze waardeloos. Een gegoochel, want dit is het, dat me te buiten gaat, waar ik geen snars van begrijp, wel is dat het zeker iets te maken heeft met ‘de eenheid van Universum en Geest’. Het onweerlegbare bewijs ervan.

Ondertussen, en als je het weten wilt, ik zwem in Klara. Ik herbeluister ‘Das lied von der Erde’, de uitvoering van gisteren, een foute uitvoering. Wie je ook bent, je prutst niet aan de noten van een meesterwerk, je herleidt het werk niet door het weglaten van een willekeurige noot, noch door het vervangen van een muziekinstrument; zeker niet door een vereenvoudiging tot een nieuw werk[1]. Neen, op die wijze haal je de ziel eruit op tal van plaatsen, zeker voor iemand die de oorspronkelijke versie te dikwijls al heeft gehoord, om nu een nieuwe versie ervan, welke ook, te aanvaarden.

Voor mij dus twee waarheden, als palen boven water, die moeten volstaan als blog, op een bijzondere (!) dag zoals deze van 18 maart 2021.

[1] Reinbert de Leeuw (+2020) dirigent en componist, maakte er een bewerking van voor kamermuziekensemble