Je  bent de dag in gegaan. Je schrijft nog niet maar je loopt rond al schrijvend in de lucht. En als je neer gaat zitten is het uit noodzaak, is het omdat het woord je dwingt tot schrijven, wat ook, het is, wat opkomt in jou, je het grijpen moet opdat het vast gezet zou worden, ergens, hoog in de touwen.

Het gebeurde vanmorgen - en het zal een vreemde dag wordden! - ik vergat gisteren mijn blog in te loggen. De vroege bezoekers,- en die zijn er, zullen een leeg blad gevonden hebben. Mijn excuses hiervoor. Ik heb zoveel om het hoofd, dat ik zaken vergeet. In feite weet ik al lang niet meer wat het is, ‘nietsdoen’, niets af te maken te hebben. Trouwens het nietsdoen heb ik nooit gekend en het is nu niet meer dat ik eraan denk er ook maar iets aan  te wijzigen. Ik ben een door het schrijven bezeten man en dat is  mijn leven. Zelfs al vind ik dat mijn woorden niet altijd eenzelfde draagkracht kennen, dat ze zijn zoals de golven die zich uitstorten op het strand en zich dan terug trekken de zee in, een aanloop die ze nemen om terug te komen, geladen met nieuwe ideeën, Het zijn en blijven momenten in het leven die willen bewaard blijven. Ik offer er heel wat voor op, zelfs mijn nachtrust. Soms loont het de moeite, soms niet en zijn het maar blanco passages zoals er zovele zijn in een mensenleven.

Ik dacht eraan gisteren toen ik het over Schubert had, over zijn 959 sonate voor piano. Ik dacht eraan hoe tere, lang uitgesponnen sterk melodieuze fraseringen plots  gewisseld worden tot een uitbarsting van klanken waaruit dan, o wonder nieuwe even melodieuze fraseringen te voorschijn komen, en ik deze ‘uitbarstingen’ zag als telkens een aanloop, een aanloop naar een nieuw verhaal: melodieën  in elkaar en over elkaar in verwachting.

Schreef ik dit gisteren niet, ik dacht er toch aan.

Met dit aspect van mij, breed uitgesponnen, ben ik vandaag de dag ingegaan. Hij begon met een vergeten zijn, hoe hij eindigen zal weet ik nog niet, er komt nu een pauze, zoals op het toneel, het doek dat dicht geschoven wordt en T.S. Eliot die aanklopt:

‘As, in a theatre, the lights are extinguished, for the scene to be changed, with a movement of darkness on darkness[1].

Uren later ben ik terug, opent zich het gordijn en wordt de scene belicht. Het mooie is dat de uren van de dag die voorbij zijn, geen leeg vat zijn geweest, geen tijd die onbesproken, onbewerkt, on-geleefd achter mij ligt: wat zand in de woestijn, wat gesneuvelde herinneringen, wat vermeende gelukkige of minder gelukkige momenten.

Neen, ik verleng me tot voorbij de horizon, tot ver in de tijd na mij. Zo hoop ik toch. als ik neerzit en een wit blad me roept om bezeten te worden, zoals het geboekt staat in ‘Wijsheid’: ‘de Heer bezat me in het begin van zijn wegen’, waaruit dan alles ontstond.

Het is de roep van de Kosmos in mij - je ontkomt er nooit aan - Bergson wist dit ook als hij schreef dat ‘la créativité qui est comme une propriété fondamentale de l’Univerrs’.

De geest in ons, is het meest essentiële deel van dit Universum, dit om te antwoorden op de vraag door Priogogine gesteld: ‘comment l’homme appartient-il au monde?

En, weet ik van Prigogine nog – en ik haal dit uit mijn dagboek van het jaar 2000 - ’Spinoza et Einstein étaient acculés à une forme de monisme : la théorie philosophique selon laquelle l’Univers et l’Esprit ne font qu’un.’

Maar ik had noch Einstein, noch Spinoza nodig om tot dit besluit te komen. ik had het me, dankzij de New Physics, zelf toegeëigend.

Zo gaat het nu eenmaal in het leven.

[1] T.S. Eliot: ‘Four Quartets’ East Coker III, 112