Een goede vriend bericht me dat er de laatste maanden niet minder dan vijf vrienden en familieleden, ‘onaangekondigd’ vertrokken zijn, naar, ja waarheen, naar het verre Oosten?

Ik antwoord hem dat ik ook denk aan die mogelijkheid maar dat ik nog zo oneindig veel te doen heb, zodat ik die gedachte die er wel is, geen blik gunnen wil, zelfs al steekt ze regelmatig de kop op in mijn geschriften. Dit wil zeggen, ik denk er aan zoals elk wijs mens er aan denkt, en in deze tijden is het maar normaal.

Jung, of is het Freud, zegt dat we een gedachte moeten hebben over wat het is dood te gaan, welke de betekenis hier aan gegeven moet of kan, en ik heb erover nagedacht, mijn vriend weet het. Ik heb erover na gedacht met in mijn achterhoofd, zeker niet wat de Bijbel erover zegt: dat we van stof zijn en tot stof keren zullen, want dit is het meest absurde dat gezegd of geschreven kan worden en dan zeker als het aldus in de Bijbel zou vermeld staan.

Want, ben ik wel van stof gemaakt? Mijn lichaam, ja, ongetwijfeld, maar in welke mate is, mijn lichaam, mijn ‘ik’? In welke mate Is het mijn stoffelijk lichaam, dat me schrijven doet, dat weet of meen te weten wat geschreven kan of moet, is het niet  iets totaal anders?

Het was zo ten tijde van het vertalen van de Bijbel uit het Hebreeuws naar het Grieks en later naar het Latijn, maar was het zo bedoeld door de schrijver van de oorspronkelijk Hebreeuwse tekst?

We lazen specialisten in het Hebreeuws, zoals Paul Nothomb en Fabre d’Olivet en we schreven erover niet eenmaal maar herhaaldelijk omdat die verkeerd vertaalde zin uit de Bijbel, overgenomen zonder aarzeling door de Kerk en me bijgebracht van kinds af, een kerngedachte is die met veel ernst moet behandeld worden.

Trouwens nu we stilaan vertrouwd worden met de ‘Nieuwe Fysica’, met het spel van atomen en elektronen en minimale deeltjes waar we weinig vat op hebben, of dan toch weinig zicht op hebben, wordt het geen tijd dat we weten dat we bestaan uit een lichaam, dat bijkomstig is, maar vooral uit een geest die deze is - als ik te ver zou gaan die, deze ‘kan’ zijn - van het Universum.

Want dit is het grote knelpunt, ofwel is die er, ofwel is die er niet, is die er helemaal niet. Maar dan, wie durft er zeggen, en zeker schrijven, de geest is niet, is onbestaande, is nada, zoals Saramago.

Wel dan sterf je in dit nada, in deze nothingness, het ga je wel, ik laat je met deze gedachte met dit black hole dat je - als je tenminste weet wat of wie je, ‘je’ inhoudt - opslorpen zal.

Ik, ik wil van dit totaal onlogisch zwart gat af, zoals ik af wil van de idee dat het mijn stoffelijkheid is die aan het schrijven slaat elke morgen, alsof ik een machine zou zijn, een soort computer, want dan moet ik me onvermijdelijk  de vraag stellen, wie is de maker van deze computer? Een vraag waar ik niet kan op antwoorden, maar als er geen maker is, dan heeft die computer zichzelf gemaakt, toen er nog niets was om iets te maken.

Mijn vriend-lezer met zijn fotoreportage van gisteren: is het zijn lichaam die hem aanzette om die te maken, is het zijn lichaam die de keuze deed, die foto neem ik en die neem ik niet, of is het iets anders? Een vraag die ik stel maar niet beantwoord, omdat het antwoord zo voor het grijpen ligt.

Niet onzinnig doen aub, denk er eens over na. Vooral over het groot ‘verblijden’ terecht te komen in een zwart gat als je gaat, terwijl het even goed - en met grotere zekerheid - kan dat je terecht komt in het licht dat Dante aanschouwde in het Paradijs, zo groot, zo helder, zo hevig dat hij de woorden niet vond om het te beschrijven.

Ik ook vind die woorden niet. Al ben ik géén Dante, ik weet toch dat het, het verblindend Licht zal zijn.