Het schrijven is het leven dat ik leid naast mijn leven, welke het echte is, is soms moeilijk uit te maken. Het ene is van mijn dromen, het andere leidt me naar mijn einde, het ene is van de geest, het andere is van de materie.

Het is altijd mijn stelregel geweest bezig te zijn zoals ik bezig ben, of het veel zin heeft gehad betwijfel ik als ik indachtig ben de woorden van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren, Nooteboom werd dit trouwens verweten.

Ik ben aldus een verwittigd man, mijn ‘mijmeringen’, want dat willen ze zijn, maken geen kans, ze zullen dus niet hun sporen hebben uitgestrooid, zullen dus de ruimte niet zijn binnengedrongen, buiten dit enge kader van Bloggen, geen eigen, hoe beperkt van omvang ook, leven kennen en zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen niet opgevangen worden door de massa en hun werk doen, zoals het gebeurt sedert eeuwen.

Ik heb aldus het gevoel dat ik inspanningen blijf doen die niet de minste gevolgen zullen kennen, evenwel, misschien hebben ze een waarde  voor de enkele lezers die ik heb en dit is een troost, is wat me recht houdt in deze tijden van een te grote geborgenheid. En toch hoe de uitzichten ook moge zijn dit is wat hij bereiken wou:

Hij wou
van uit zijn diepste
stijgen tot de hoogste luchten,
onvervaard zijn woorden
schrijven,
ook wat niet te schrijven is,
in het grootse licht
van duizend sterren,
opdat hij er blijven zou,
verbaasd en
onbeweeglijk.                

Hij wou
vertrekkende van uit het binnenste
van de  aarde,
klimmen langs de wortels,
doorheen de stam van de hoogste boom,
de lucht in gaan,
de oneindigheid in
om aan te komen
waar niet aan te komen is
opdat hij er blijven zou,
verbaasd en
onbeweeglijk.

Hij wou
in één ademstoot,
alle geslachten vóór hem raken
om het punt te halen
waaruit hij is opgestaan
om het aan te kleden
en er eenvoudig te bestaan,
opdat hij er blijven zou,
verbaasd en
onbeweeglijk.

Hij wou
dit niet te beschrijven gevoel
wegschieten van hem
de tijd tegemoet
die op hem komt af gehold
om pijl te zijn
en alles te doorboren
opdat hij er blijven zou,
eeuwenlang,

verbaasd.