Je kunt even goed, luisteren op France deux - niet dat je geregeld luistert naar France deux, maar je werd er naar toe geleid - hoe weet je niet - naar de selectie van het chanson dat La douce France zal vertegenwoordigen op het Eurosongfestival in Rotterdam, om uit te komen, na er twaalf te hebben gehoord, elf ondergaan, op een chanson van een zekere Barbara, een jonge maar stevige verschijning die een schitterend lied, à la Edith Piaf heeft gebracht dat, het zou me sterk verbazen, als het niet ‘het’ lied van 2021 wordt in Europa.

De boog mag ook eens losjes gespannen staan en ontroering over iets dat je mooi vindt, je leeftijd is er op afgesteld, mag, al verbergt je het voor je echtgenote, maar ze kent je, ze weet dat je met ontroering ernaar gekeken en geluisterd hebt. Er zijn op dat gebied weinig geheimen tussen ons.

Zo, na Mahler is er Barbara, je voelt je er goed bij. Je weet nu al dat je in mei, indien het Eurosongfestival doorgaat, indien je er nog bent zoals je er nu nog bent, je kijken zult in de hoop het even glansrijk te zien winnen in Europa zoals het won in Frankrijk.Verras ik jullie hiermee?

Het kan, maar ‘honnie soit qui mal y pense’. Trouwens zo besta ik nu eenmaal, ik heb jullie niets te verbergen, toch niet mijn enthousiasme voor Barbara, waarvan ik de familienaam niet noteerde.

Dit alles is van de avond van 30 januari, die volgt op de avond van 29 toen er Mahler was en ik naar zijn muziek keek en luisterde met een zelfde ingesteldheid, maar hier ging het meer over de dood dan over het leven, wat een verschil maakt. Nu en later.

Het is morgen nu; Ik ben wakker geworden uit een droom die ik onmiddellijk vergeten ben en als ik neerzat om te schrijven heb ik genomen wat me werd aangeboden of, moet ik schrijven, waaraan ik dacht?

Weinigen stellen zich die vraag, het komt uit hun herinnering aan de gebeurtenissen van gisteren en van de vorige dagen, en dit betekent een massa dagen waarheen ze terug kunnen in hun wereld van de gedachten, ergens denken ze, in hun hersenen, wat het gemakkelijkst is om te denken en te onthouden. Maar hoe zijn de herinneringen er en hoe  functioneren deze hersenen, heb je er enig idee over?

In het programma erna, op zelfde France deux, werd er gesproken over het boek van een jonge schrijfster, die, naar het me toescheen haar gedachten neerschreef zoals ze kwamen, waarbij niet kon worden opgemaakt of het gedachten van nu waren of van gisteren of van dagen ervoor. Zij wist het, gedachten zijn nu eenmaal zo, voor haar lagen ze gespreid in de tijd, maar als je het niet zegt, weet de lezer het niet en er is verwarring. De schrijfster gaf er een verklaring voor, maar heel duidelijk scheen het me niet toe, hoewel ik haar procedé begrijpen kon. Ik weet hoe het er aan toegaat, je schrijft maar en ondertussen duiken er andere beelden op die je normaliter terugduwt, maar wat indien je het niet doet, hoe kom je er uit en hoe kan een lezer je nog volgen.

Een vreemd geschrift vandaag bestemd voor een vreemde dag van een vreemde maand  in het jaar, het jaar 2021, dat nu pas voor goed aan gang is, denk ik dan.

En kijk de volgende dagen eens uit, na Das Lied von der Erde, naar het ‘Voilà-lied’ van Barbara.