Heb ik,
de landouwen
gegroet,
de luchten en de bomen,
het lichtend licht,
de vijver hier
gegroet,
eigenwijs als ik was.

Heb ik?

Of,
maar toegekeken,
ik, mijn schamele ik,
gekneld
in de wisseling van dagen
op weg
naar waar ik nog niet
wens te gaan.

Heb ik?

En toch,
mijn vriend,
de vijver, hij me bezielde
alsof het lente was,
onderhuids
de aarde, ademend al was.

En ik
er even ben gebleven
de grote rust
me overviel:
hoe rijk ik er 
een lang ogenblik
was.

Toen ik ging
heb ik die rijkdom meegenomen
als een gift,
voor later.

*Ik schreef ‘poetry’ en niet ‘poëzie’, omdat ‘poetry’, licht en lichtend is als woord en ‘poëzie’ donker met een zwaarte achteraan. Zo voelde ik het deze morgen. Toen had ik al Mozart gehoord, zijn derde vioolconcerto, (andante),  en Brahms gehoord, zijn eerste symfonie (allegretto e grazioso).

De muziek was er nog op de middag toen ik het gedicht herschreef. Ik hoorde ze nog in de valavond toen ik dacht dat het gedicht er stevig stond, onbeschaamd er te zijn, als een blauwe reiger op de rand van de vijver, waar hij sterven zou, eens de vijver dichtgevroren? Zoals we allen eens gaan zullen, de vijver dichtgevroren of niet, het maakt geen verschil wat dat betreft.