Een van de hoogtepunten - ‘het’ hoogtepunt misschien - in het ceremonieel van de eedaflegging van de nieuwe president Joe Biden in de USA, was de verschijning van de jonge, ebbene Amerikaanse 22 jarige dichteres, Amanda Gorman, gestapt uit de Song of Songs - look not upon me because I am black - op het podium voor het Capitool, die op een perfecte wijze, in een perfecte taal haar poem[1] bracht waarmede ze zich waardig vond de kans te hebben zich kandidaat te stellen voor het presidentschap van 2036.

Ze stond er puur en krachtig, een jonge boom gelijk, klaar om te groeien en alle bomen omheen haar in de schaduw te plaatsen, en even krachtig en puur haar poëzie die ze uitsprak over de hoofden van de genodigden.

Ik heb maar een deel van haar woorden gehoord, maar de poëzie, zoals ze die bracht, droop er af, greep me bij de keel en kwam over als het Toccata en Fuga van Bach op het einde van een solemnele mis in  een kathedraal.

Haar verschijning alleen, hoe ze daar stond, gekleed en opgesmukt door het grootste modehuis, de klank van haar woorden, de beweging van haar vingers, haar handen, haar armen, haar lichaam, als van een ballerina, alles de perfectie van de perfectie zijnde, een onvergetelijke, zich nog nooit voorgedane presentatie zoals ze daar op een grandioze wijze haar woorden bracht die geen simpele woorden waren, maar elegant en mooi, zoals ze zelf zegde.

Ze zal niet onopgemerkt door het leven gaan. Zoals ze er stond, is het bijna een zekerheid dat alles in haar - zo overtuigend stond ze daar - er zal op gericht zijn om er  werkelijk, in levende lijve te staan op januari 20 van het jaar  2036, wat niet meer zo ver af is, amper vier maal vier jaar, ze heeft het goed berekend. En ik, de kracht van haar houding in mij geplant, zie haar in staat dit doel te bereiken, zeg ik dat ze een betovering was.

Ik zocht naar de woorden die ze sprak, het gedicht dat ze geschreven had, dat ze bracht fladderend zoals een vlinder, klaar om op te stijgen samen met de klanken over de genodigden, over the president himself.

Wat een eer het was voor haar en wat een eer het was voor de Poëzie die hier het hoge woord kreeg op het meest gewenste ogenblik, gevolgd en gehoord door een massa mensen toekijkend en luisterend op de flanken van de wellicht volledige aardbol, meer kan niet.

En zij, dat meer dan frêle iets, stond daar, pal en todopoderosa, almachtig, als het centrale punt op aarde, om te bewijzen de grootheid van de poëzie die ineens alle rechten van het bestaan verworven had. Ver voor haar, maar dat wist ze wellicht niet, was er Saint-John Perse geweest die de poëzie had geëerd toen hij de Nobelprijs voor literatuur had gekregen en hij het wist dat: ‘la grâce poétique, l’étincelle du divin, vit à jamais dans le silex humain.’

Ik denk dat de gratie van de Poëzie nog lang zal leven in Amanda Gorman.                                                       .

[1] Amanda Gorman says, her poem ‘The Hill We Climb’ is about a new chapter in the United States, about the future and doing that through the elegance and the beauty of words.