Ik ben telkens verbaasd te zien hoe vlug de tijd vliedt in de morgen, hoe vlug de uren voorbijgaan, inbeelding natuurlijk omdat ik bezig ben, omdat ik geen oog heb voor wat gebeurt omheen mij of buiten, ver van mij in de wereld, want ik ben vroeg al binnengegaan in het huis van mijn gedachten en herinneringen.

Ik hoorde vorige zondag op KLARA dat de wetenschap er vóór 2045 in slagen zou het brein van de mens down te loaden op een memostick zodat hij verder leven zou na zijn dood. Ik dacht erover na dat die  tenminste de zekerheid moest hebben dat al zijn gedachten én herinneringen opgeborgen zitten, ergens - wellicht in de hersenen - in zijn lichaam.

Het schijnt me niet onmogelijk dat in dergelijk geval het brein zou kunnen afgetapt worden, is het in 2045 nog niet, de toekomst van de wetenschap steekt vol beloften en verrassingen, maar, of de gedachten en de herinneringen zich in het lichaam bevinden en bijvoorbeeld niet in de golven van de geest omheen het lichaam, weet ik niet. Ik betwijfel evenwel of de producten van de geest zich voordoen onder een of andere materiële vorm zodat ze bereikbaar zouden zijn en gedownload zouden kunnen worden.

Ik heb dus mijn twijfels over een dergelijke mogelijkheid, zoals ik ook mijn twijfels heb over heel wat er is van het geestelijk landschap waarin onze memorie functioneert. De Kosmos, een geheel zijnde, een aaneen en ineen geklonterde massa deeltjes zijnde, is hierbij mijn vertrekpunt. In dit verband hoor ik soms dat de vlucht van een vlinder in China een onweer kan veroorzaken in Brazilië. Is dit een gekheid, of veel te sterk overdreven?  

En vanuit dit perspectief heb ik geen enkele zekerheid meer als het aankomt op gedachten of herinneringen, ook op de plaats waar deze zich eigenlijk wel bevinden.

Laat me dus stellen dat ik me tracht te zien als een deeltje van die aaneen- en ineen geklonterde Kosmos, waarin alles met alles verbonden zou zijn, zoals ons geleerd wordt.

Ik denk nu aan de vriend die me gisteren vergastte op de zin van Christian Bobin en me ook  aanraadde ‘te blijven schrijven, ik probeer je te lezen en te verstaan.’ Schreef hij.

Ik neem aan dat het moeilijk is in te zien dat alles met alles op de een of andere wijze met elkaar verbonden is, zeker hier op aarde, want het betekent dat alle grassprietjes op een pelouse niet alleen met elkaar zouden verbonden zijn maar ook met de ganse omgeving ook met jezelf, ook met al wat je doet of denkt, ook met al wat gebeurt in de wereld, zelfs in de Kosmos.

Logischerwijze is dit het beeld van die verbondenheid en ik beken eerlijk dat ik er moeite mee heb dit aldus te begrijpen. Maar het ene vloeit voor uit het andere en ik heb evenveel moeite met wat openlijk gezegd wordt in de wereld van de wetenschap, dat we stof van de sterren zijn.

Er staat dus geen rem op de gecompliceerdheid van de wereld en dus ook niet op de gecompliceerdheid van wie en wat we zijn.

Zeker is: is het ingewikkeld, is het moeilijk te begrijpen, het is dan toch boeiend en oneindig, het bewijst de grootheid van de geest in ons.

Waar het op aankomt.