Ik weet als ik schrijven ga waar ik vertrek, ik weet nooit waar ik ga aankomen. Ware het anders, wist ik waar ik aankomen wil, mijn geschriften zouden niet geladen zijn met gevoelens, niet met dat vleugje poëzie dat ik er altijd aan toevoegen wil al was het maar in de constructie van mijn zinnen.

Ik schrijf dus zoals Bach componeert, vooral dan in zijn trage stukken, vertrekkende van een paar noten, het ritme helpend, bouwt hij een totaal nieuwe omgeving op van klanken die ons diep raken, zoals ik deze morgen geraakt werd door de woorden van de Franse schrijver Christian Bobin (°1951) die een goede vriend me stuurde. Ik vind ze ongewoon voor de tijden waarin we leven, maar ze geven ons een inzicht in de persoon die de schrijver ervan is, iemand die gelooft in de schoonheid van het leven en ingesteld is op het eeuwige:

‘Mijn God, waarom hebt u de dood uitgevonden, waarom hebt u dit laten gebeuren, het leven op aarde is zo zacht. Uw paradijs zal oogverblindend moeten zijn om er het leven op aarde niet te missen.  U zult briljant uit de hoek moeten komen om me een zuiver gevoel van vreugde te geven als dat van frisse lucht op een morgen in januari. Ja u zult veel talent moeten hebben, dus liefde, om te zorgen dat er in uw paradijs geen enkel heimwee opwelt naar dit leven hier.[1]

Dit is mooi gezegd maar uitsluitend geschreven voor mensen voor wie het leven op aarde ‘zacht’ is. Anderen, en er zijn er vandaag wellicht heel wat, zullen het andersom formuleren, echter eens je leven in een flow van stilte, gemoedelijkheid en zachtheid gekomen is, zijn er voorzeker momenten dat je dit, als gelovig mens, zou  kunnen schrijven.

Ik had zo een moment gisteren als ik me be-droomde neer te zitten bij de brandende haard in een afgelegen oude chalet  in de bergen. Vandaag echter zou ik er een wand vol boeken aan toevoegen en de mogelijkheid Bach te  beluisteren. En dan nog, zou ik, denkend aan de greep van de dood, niet denken aan de hemel, wel aan de eeuwigheid van het zijn. Ik zou zelf momenten zijn van die eeuwigheid. En wat de wand boeken betreft, die zijn er niet noodzakelijk om gelezen te worden, dat ook wel, maar hun aanwezigheid zou zijn als een balsem.

In de Val d’Anniviers (Valais), op de weg van Vissoie naar Zinal, in Mottec, hoog op een ‘plateau’ met zicht op de Cervin/Matterhorn, weet ik een groep chalets die toebehoorden aan één familie. Ik was er ooit met Gustave Cotter, mon ami le vigneron, een lange weg, sterk stijgend om er heen te gaan - er was voor de familie een lift - de plaats was al jaren verlaten. Wat me is bijgebleven is een woonkamer met een wijd open haard en een wand vol boeken, tot boeken open op de tafel. Ik denk regelmatig aan die plaats, misschien omwille van die boeken die daar lagen te vergaan, ongelezen in eenzaamheid.

Hoe, alsof je het niet weten zou, gevoelig ik ben als het op boeken aankomt. En toch ben ik op een ogenblik gekomen dat ik er geen meer lees, dat het is alsof ik er genoeg gelezen heb in mijn tijd, de tijd van voor mijn blogs. Gelukkig er waren uitzonderingen, vooral dan Hertmans en Nooteboom.

[1] Christian Bobin: ‘Autoportrait au radiateur’, Gallimard 1997. De geciteerde zin komt uit het boek van Rik Torfs: 'De Kerk is fantastisch'