Ik schrijf als een oud man. Ik schrijf wel over de rozen en de hyacinten maar niet over de geur ervan; ik schrijf wel over de liefde maar niet over het bedrijven ervan; over het kleine maar niet over het volle. Ik voel me vanmorgen, nu het sneeuwen gaat, als een leeg geschrevene, de moedeloosheid nabij, er zit geen vreugde meer in mijn woorden alsof ik vertrekkensklaar stond, alles - wat heel weinig is - achterlatend.

Is het zo, of is het maar een indruk die ik meekreeg toen ik wakker werd? Toen ik neer ging zitten en wou gaan schrijven, en er niets kwam dat haalbaar was niets meer dan ‘ik schrijf als een oud man’.

Welk recht heb ik nog verder te gaan met mijn oude woorden, wie heeft er nood aan, als ikzelf er geen behoefte meer aan heb. De verbeelding die ik altijd heb gehad is er niet meer, schijnbaar toch, maar ik zou een knop moeten aanraken, om een andere golflengte te kiezen en ik aarzel, alsof ik bevreesd was een andere wereld binnen te gaan, de wereld die er vroeger was en ‘vroeger’ niet heel ver in de tijd.

Het is me duidelijk, wat in de nacht is opgekomen in mij is een realiteit, ik wil wel, maar ik heb niet meer de kracht eraan te ontkomen. Het liefst van al, zegt nu iemand diep in mij, het liefst van al was ik nu in die oude chalet van de familie Solioz aan de voet van de Tzirouc in Grimentz, er zittend voor de brandende haard, niets meer dan er te zijn, niet meer te bewegen, kijkend in de vlammen om te overdenken hoe mijn leven was. Hopend er te verstarren, en uit drogen, tot nog wat stof terwijl het sneeuwen gaat over de bergen, en ik het gersuzel hoor van de vlokken op ‘les bardeaux’ van het dak tot de chalet is ondergesneeuwd, ik er middenin, verdwenen, opgeslorpt door het tijdloze, alsof ik  nimmer ware geweest, zelfs geen naam overgebleven in een register.

…

Ik herlees dit in de namiddag. Het is een zelfpijniging, een zelfkastijding die ik me heb toegediend. Wat kan ik aanvangen in die afgelegen chalet waar je te voet naar toe moet, hoe kan ik me daar gaan installeren, alleen voor de brandende haard?

Maar toch heb ik me vanmorgen, de slaap nog in de ogen, enkele ogenblikken laten gaan om te zien nu, waar ik ben uitgekomen. Wat ik schreef is overdreven,  ik weet het maar in een ogenblik van verbijstering om wat ik voelde heb ik de woorden genomen zoals ze kwamen. Het zijn zaken die alleen overkomen aan iemand die voelt dat hij als oude man aan het schrijven is, alsof hij die toestand maximaal wil uitbuiten om te zeggen waar hij staat, een momentum in zijn dagen.

Het is een soort test die ik heb afgelegd tot hoe ver ik wel zou kunnen gaan, meer is het niet, wat gedachten gesprokkeld in de ondergrond van het bestaan en vlug achterwege gelaten, bijna met een blos op de wangen, waren er niet de jaren die ik  tel.

In the mean-while the snow has come. Ze bedekt het land en de daken. Ze bedekt de gedachten van deze morgen. Ik zag ze als welgekomen.