Heb ik de vijver
deze middag,
heb ik de weiden en de landerijen
gegroet,
de luchten en de bomen,
de eenden gegroet,
de reiger op de boorden,
het grote licht dat als een koepel was
van eigenwijsheid,
heb ik?

Of,
 
heb ik simpelweg maar
toegekeken, zelfs niet geluisterd
hoe verbonden alles was?
Leeg,
aan ontmoetingen,
meer dan toen ik op weg was
naar waar ik niet wou gaan:

het leven
een wisseling van dagen.

En toch, mijn vriend,
de vijver, hij, me wenkte
alsof het lente was,
onderhuids
de aarde, ademend al
het nieuwe leven 

en ik,

nog even ben gebleven
van het land de grote rust
me overviel,
hoe rijk ik was, dacht ik
een lang ogenblik.

Toen ik ging
heb ik dit meegenomen als een gift,
voor later.