Hij schrijft. Hij blijft schrijven. Of, wat hij zo maar achterlaat van enige betekenis zal zijn voor de geslachten na hem, is helemaal niet zijn zaak. Duidelijk staat voor hem wat hij haalde uit de Bhagavad Gita:

‘Let your reward be in the actions themselves, never in their fruits. So be not moved by the fruit of actions, nor let inaction dwell in you’.

Wat T. S. Eliot overnam: For us there is only the trying, the rest is not our business.

Of wat Prediker zegt: ‘Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk. Dat is het enige wat hij heeft’.

Het is inderdaad het enige. Ons werk is ons pogen te zijn wat van ons wordt verwacht, mensen van geest te zijn, en dit pogen is ons gebed. Echter geen gebed in woorden maar een gebed dat de echo is van onze spirituele geaardheid, ons verweven zijn in de draden van het immense web dat van de Kosmos is.

Zo, we bidden weinig want zelden zijn we ons bewust van dit web, van deze verbondenheid die ver van ons bed is, die ons nimmer werd verkondigd, nimmer werd aangeleerd en nimmer door ons, ,hier in het Westen, begrepen. Maar het komt er aan op kousenvoeten, al zal het nog eeuwen vergen vooraleer we dit zullen opgenomen hebben in onze woorden en handelingen vooral.

Wat maar normaal is omdat het in feite een tweede Verlichting inhoudt, omdat het een exponentiële stap is die moet gezet, en dit zo maar niet in een handomdraai gebeuren kan. Maar toch, ik denk dat de eerste tekenen zichtbaar zijn, dat de natuur stilaan een grotere betekenis krijgt of dan toch door velen al, anders wordt onthaald en anders bekeken.

Het is een vorm van ‘meer-mens-zijn’ die ons wordt opgedrongen, komende, en hier zet ik een stap buiten de lijnen, komende van uit de Kosmos zelve,  zodat we er niet kunnen aan ontsnappen.

Ik heb al vele boude uitspraken gedaan, dit is er ene die ik herhaal nu, vertrekkende vanuit een andere hoek. Worden we bespeeld, bewerkt door de Kosmos zelf?

Ik denk het. De progressie die we gekend hebben als mens in zijn omgeving, heeft er alle schijn van. Ik klamp me er dus aan vast met mijn woorden.

En nog iets wat ik hieruit besluiten wil. Ik herwerk mijn blogs van 2017 die allemaal een lengte kennen van minstens vijfhonderd woorden. Ik zie nu in dat dit verkeerd was, dikwijls wordt dit langdradigheid. Daarom van nu af tel ik mijn woorden niet meer.

Je wordt wijzer oud wordend.