Heel wat heb ik al geschreven
waarvan ik zeggen kan: mijn God
wat heb je nu m’ in woorden
al niet toevertrouwd om hier te laten
opdat bewaard voor later.

Ik je dankbaar dus wil wezen
om dat deeltje geest van jou
dat ik naar willekeur gebruiken mocht,
al is de tijd zo vlug voorbijgegaan.

En deze morgen dan, in deze herfst
met wind en regen, dankzij je zegen
een schicht van helderheid me meegegeven
te begrijpen wat niet te begrijpen is:

mijn stem - een steen gelijk in spiegelvijvers -
uitdeinend is naar jou die ik niet weet, niet ken
dan met het teken, God,

dat ik voortdurend interpreteren moet,
zoeken aan te kleden wat zo ontzaglijk is,
zo onuitgesproken niet te noemen is.

Toch, je deze regels toegestuurd.