Omdat in en omheen de zichtbare wereld, de onzichtbare wereld van gedachten zich wentelt en keert;

omdat deze wereld roept om neergeschreven en zichtbaar te worden en aldus een voedingsbodem te zijn voor nieuwe gedachten die er zullen uit oprijzen lijk witte paddenstoelen uit de aarde;

omdat de geest in ons, levend wilt blijven, zich verdiepen en vernieuwen wilt en dit ons wakker houdt;

omdat er nog zoveel te lezen, te begrijpen, te verwerken is,

het grote mysterie van het bestaan oneindig veel facetten vertoont en de lichtinval op bepaalde facetten ons soms overhoop haalt;

omdat we denken dat de Groot Levende, onopgemerkt, onverklaarbaar, onvoorstelbaar, ontegensprekelijk niet is wie of wat we denken dat Hij is, maar veel meer is;

Om al deze redenen, en andere nog,  versplinterd in deel- facetten, deze voor ons gotisch getinte gedachten, gotisch omdat de gotiek verwijst naar het metafysische, het transcendente, het hoopvolle. Blijven we, mens onder de mensen, het woord uitdagen en uitdragen, ook deze van deze morgen.

Terwijl het licht, het deemoedige licht van de herfst de dingen beademt die zijn, en blijven zullen tot lang na ons: de bomen en de hagen, de grassen en de weiden, de velden en de luchten en wij erin opgenomen, erin versmolten, zoals erin opgenomen en versmolten de gedachten van zij die hier getuigden over wat was, in het heden als in het verleden als in de tijden die komen:

Zo, wat is er van de mens
die schrijvend zich bewust is van de hand
die in een minimaal bewegen over de lijnen gaat,
rimpels op het water, als daar eenden drijven
en irissen openbloeien in de kant.

Onze honger naar het woord gestild,
in een vorm gegoten,
getemperd in de hoeken,
de transmutatie van de geest in ons
gedroogde bloemen in wat boeken,
gebeeldhouwd, aan Rodin gedacht.

En aan het venster van het licht
de lijsterbes, eens een sprietje maar,
nu vol vruchten voor de merels,
de groei het wonder van de tijd.

De geest, ons vreemd vermogen.
Hoe het gebeurt
is wat ons meer en meer hier bezig houdt.