Ik leef met de zekerheid dat mijn blogs op een bepaalde dag gaan stilvallen bij gebrek aan materie, lijk de bouw van een kathedraal in de vroege middeleeuwen dagen-, maandenlang is stilgevallen bij gebrek aan steenhouwers, fondsen, materialen, meesterbouwers.

In feite, als ik Richard Dawkins lees - die ik bovenhaalde na Herman De Dijn en zijn relaas over Spinoza - was dit niet zo erg want hij vindt onze kathedralen maar een tijdverspilling, zoals alles wat met religie te maken heeft.

Ik vrees dat ik mijn blogs ook zal moeten gaan zien als onnodig, als totaal overbodig dwz, zonder het minste raakvlak met de literatuur van het ogenblik en dan zeker niet met wat ik in de SdL las over de namen op de shortlist voor de Bookerprice die vandaag wordt toegekend.

Het zijn maar wat losse  teksten, minuscule essays over het leven, die zich nu aan het opstapelen zijn om daarna lijk een kaartenhuisje in elkaar te storten, of dan toch, eens ik er niet meer zal zijn, weg te deemsteren in de plooien van de tijd.

Wat er eventueel nog van resten zal is een vage herinnering die nog enkele dagen zal meegedragen worden om daarna te worden opgelost samen met het verdwijnen van mijn naam. Ik zou er een verlengstuk kunnen aan maken als ik al mijn blogs, van bij de aanvang, zou gaan bundelen tot een geheel. Ik zou er een dagboek van 1.000 pagina’s kunnen mee vullen, maar dan wat, wie zou het nog ter hand nemen? Er wordt al veel te veel geschreven, de kans om aan bod te komen is miniem als je niet een ex-president bent van de USA, zoals Barack Obama, die nu met zijn dagboek in vierentwintig talen vertaald, zoals ik hoorde - het eerste deel ervan - is naar buiten gekomen.

Ik troost me met de gedachte dat dit nu eenmaal zo is en zo blijft. Als ik denk aan de boeken in de bibliotheken van de wereld, is dit boek ook maar van voorbijgaande aard, ook dit boek zal, eens gelezen, ongeopend blijven als een van de vele boeken in hun rek. Hier is geen ontkomen aan, geen redding is mogelijk, al wat geschreven staat wordt mettertijd overspoeld door andere werken.

De tijd van een boek is de tijd  van het verschijnen, achteraf wordt het zelden nog geraadpleegd of ter hand genomen tenware het een waardevol iets was waar regelmatig naar opgekeken wordt, zoals ik naar Dawkins, of James Hilton, of naar Spinoza en Dante. Maar dit is niet mijn geval, mijn woorden hebben enkel waarde bij het verschijnen ervan daarna wordt het zoals de nevel in de morgen of, soms uitgestrooid lijk kersenbloesems in de lente.

De enige waardevolle zin van mijn woorden is het ogenblik van het ontstaan, van het neerschrijven. Daarna valt de stilte erover, zoals bij Hamlet.