Jij, mijn vriend, die deze blogs of brieven, dagelijks of, nu en dan leest, wil ik zeggen dat je geboren bent op een plaats en herboren wordt op alle plaatsen waar je je ooit bewust bevond; dat je bent van al die plaatsen en van al die bewuste ogenblikken; dat alles in en over elkaar ligt, het heden voortkomende uit het voorbije en het komende uit het heden, realiteit en droom zich vermengend, zodat wat hierover geschreven wordt, de kleur en de smaak heeft van melk in koffie, en koffie in melk, crèmekleurig: de realiteit niet duidelijk afgelijnd, maar droom en verbeelding als een voile erover gespreid.

En een bemerking hierbij, even belangrijk en voortvloeiend uit het bovenstaande, een blog of brief begint niet met het eerste woord van de eerste regel, een blog begint met al wat er is aan voorafgegaan, geschreven of niet geschreven, in gedachten ontstaan en verder evoluerend in gedachten, tot de dag dat het geschreven wordt en vaste vorm krijgt, althans voor een tijd, want niets belet je terug te keren tot wat er staat en eraan te sleutelen.

Zo ontstaat deze blog hier niet op deze dag, maar is hij al lang geleden begonnen. Om maar te zeggen dat alles in mijn leven - en dit geldt ook voor jou leven - zijn verste wortels heeft én bij mijn ouders, grootouders en de vele geslachten ervoor én, onvermijdelijk doorweven is met de stand van planeten en sterren op het ogenblik van mijn geboorte, dit weet ik, zelfs al is er hierover niets bewezen.

We zijn dus allen een uiterst complex geheel, komende uit het verleden op weg naar het komende en dit komende reeds aanwezig in het heden, dan toch de diepste en fijnste  wortels ervan, zoals ik ook met jou verweven ben, al is het maar op een minimale wijze er is verwevenheid, ik schrijvend, jij me lezend, een band die zich vormde en zich verder vormt om misschien af te breken op een dag dat je mijn geschriften te ontoegankelijk gaat vinden, te dwaas, te ver gezocht, of te diep gegrepen.

Ik tracht me te houden in het vaarwater van het bekende, maar soms raak ik verzeild op een zijrivier en verdwijn ik even in het ongerijmde, in de vele mogelijkheden die er  zijn. Ik ben er van bewust maar nogmaals ik ben op dat gebied zoals de schorpioen op de rug van de kikker, het is sterker dan mezelf te zijn en te schrijven zoals ik ben en schrijf, ik volhard. Ik ben te nemen of te laten, er is geen tussenweg voor jou zoals er ook geen is voor mij. Dit is de afspraak die ik gemaakt heb met jou, in goede en slechte tijden, de goede die er waren.

Hoe het verder verlopen zal weet ik niet, een zekerheid heb ik niet, zou er trouwens niets aan veranderen. De dingen zijn zoals ze altijd geweest zijn, ze hangen af van Vrouwe Fortuna. Spinoza wist dit ook, zelfs Dante wist dat ze eens toegeeflijk is en eens afwijzend. Zo gaat het nu eenmaal in het leven.

PS. Mijn echtgenote zegt me vanmorgen dat je geen tien jaar lang elke dag een blog kunt schrijven zonder je te herhalen. Ik weet dat ze gelijk heeft.

Et alors que faut-il que je fasse?