Er is telkens een soort dreiging als ik ‘november’ schrijf, het woord heeft een andere inhoud dan december of januari, dan toch voor mij, dan toch deze morgen, als ik, pas ontwaakt, mijn blog heb ingelogd, de slaap nog in de ogen - ik was gisteren vergeten het te doen - een slecht teken, dit vergeten.

Maar toch is het zo, ‘november’ heeft een klank die ik niet graag hoor, heeft een ondergrond, een zompige ondergrond waarin je wegzinken kunt, zoals in de graskant omheen de vijver als het veel geregend heeft, al was het wel niet het geval als ik er was, gisteren, laat in de namiddag, als ik  steunend op mijn stok  wandelde omheen de vijver en na een derde van de weg ben teruggekeerd, de pijn in mijn rug, weet je, soms niet te dragen, niet weg te denken. Dit wandelen ook  is een ‘Geschichte’ maar dan een met een einde.

En toch ook was er groot leven in mij, toen ik, met mijn vriend Johan rond het vuur zat, buiten, en de avond een begin van nacht werd en ik sprak met hem over de kleine dingen van het leven, zoals het zitten rond het vuur en te horen hoe de wilde eenden neerstreken op de vijver en te zien hoe de wind een gloed van vlammen joeg in de stronken in het vuur en hij me vertelde over wat van zijn jeugd was en van zijn latere jaren en ik luisterde terwijl ik dacht aan de vuren van vroeger, op andere dagen in andere tijden. Vuren, gedoofd in mijn gedachten, nu terug gekomen. En dit alles, wij sprekend, met lange momenten van stilte er tussenin.

Niet zo dikwijls gebeurde het dat we alleen er waren, samen omheen een vuur en zeker niet een dag in november, en we toen niet wisten dat het november was, noch welke dag, noch welk jaar het was. We zaten er voor elkaar met het vuur in een ijzeren vuurhaard tussen ons, en wij, met weinige woorden erover.

Je weet het niet heb ik toen gezegd, hij met een stok een blok hout verschuivend, maar het leven wordt me zwaar, gelukkig dat mijn geest er is om me recht te houden als ik zou willen gaan neerliggen in een wolk van niet meer bewegen; een wolk van juist maar zijn en stilaan uit te doven zoals het vuur hier tussen ons dat de morgen niet zal halen.

Hij veel jonger dan ik, geschrokken misschien of ook niet, wel wetende dat ik dichtbij gekomen ben. Maar, zegt hij, jij wordt er honderd, alsof hij me hiermee troosten wilde. Dit is niet meer zo heel ver, heb ik gezegd, en dat is het wat me stoort, precies die honderd, in welke toestand zal ik er zijn als ik denk aan mijn toestand van nu, en hoe ik er nog was vorig jaar en de jaren ervoor.

Zegt hij me: vier jaar geleden heb je me gezegd, daar aan de vijver, en hij wijst de plaats aan met zijn stok, dat Trump zoals hij het volk bespeelde, vier jaar later herkozen zou worden en wellicht ware het gebeurt, ware corona er niet geweest. En zegt hij nog  het is alsof die vier jaren, gisteren waren.

Ik zal in de ban geweest zijn van zijn woorden toen, heb ik gezegd, ik voorzag niet hoe vreemd en gek hij uit de hoek kon komen, maar vandaag denk ik geen vier jaar verder meer, nu denk ik hoogstens nog aan de dag van morgen, dit is ver genoeg.

Blijf denken aan morgen, zegt hij me, morgen is altijd dichtbij, want een nacht is niet zo lang. Wie aan morgen denkt zal er nog lang zijn om eraan te denken. Ondertussen zijn we hier, Venus kijkt naar ons van in het zuiden en het zijn grote momenten die we beleven samen, hic et nunc. Komen die momenten nog ooit terug? Jamas, nooit, en voegt hij er nog aan toe, zelfs als ze terugkomen ze zullen niet meer zijn zoals nu. Nu zijn ze enig.

Ik kijk naar Venus in het zuiden, maar het is niet Venus, het is Mars. Venus is nu Morgenster, pas later, in mei, komt ze terug als Avondster,(Sterrengids). But who cares?