De laatste rozen doven, kwijnen weg, alle leven erin stolde zich, zoals het zich stilaan aan het stollen is in mij. Ik voel het als een soort van dofheid, een wolk die hangen blijft op de achtergrond van mijn gedachten. Er is dus niet meer die vinnigheid van het ‘er-zijn’ van dingen die klaar staan om open te bloeien. Zoals de herfst zich vastzette in de rozen zo zet hij zich vast in mijn lichaam maar wat erger is, mijn vriend, en dit begint zich te manifesteren, ook in mijn geest.

Het zijn de tekenen van de ouderdom die greep krijgen op mij, een greep die zich verstevigt en die ik onderga; waar eigenlijk geen kruid tegen gewassen is, geen smeerwortel, geen berenklauw, geen stinkende gouwe. Al pogen we wel te bereiken wat we bereiken willen op een andere wijze, alsof er andere wijzen zouden zijn om, aan het ouder worden dan oud, te ontkomen.

Maar het vast te stellen is een eerste verdediging, is een muur die we optrekken. Niet nodeloos, niet zinloos zoals de muur die Paul Auster laat optrekken, in een van zijn romans, door twee mannen die op die manier hun pokerschuld af te lossen krijgen, en dan nog met stenen van een ontmantelde Franse Cistercienzersabdij, stenen ingevoerd in Engeland. Neen, het is een muur tegen de ‘ver-sponsing’ - de geest die een spons wordt - van de geest. It’s a struggle a question of, to be or not to be.

Te schrijven over dingen, die er wezenlijk zijn om beter en duidelijker iets te zeggen over dingen die er schijnbaar niet zijn, maar onderhuids er wel zijn. Dingen waar het op aan komt om in een staat van bewogenheid te blijven; duidelijk, om geen levende ‘dode-van-geest’ te worden, want van die dood, spaar ons Heer. Het is mijn stil, onuitgesproken gebed van elke dag dat aanvangt in de morgen en doorloopt in de nacht tot in mijn slaap.

Mijn conclusie is dan ook: zo lang ik me kleden kan met zinnige woorden voel ik me goed, wat ook mijn lichaam, dat aan het verstijven is, me moge zeggen, ik, de geest in mij, legt het, het zwijgen op.

Dus als ik vertrokken ben met het beeld van de rozen in de tuin, was het een beeld waar ik, zonder verdedigingsmuur terecht zou kunnen komen. Want ik ook zou, zoals mijn man van gisteren, o zo gemakkelijk kunnen blijven liggen waar ik lig, denkend aan of me verpozend met een pianoconcerto van Mozart of van Ravel of van wie ook om maar niets anders te doen of te beginnen. Gelukkig, mijn muur houdt stand, overwonnen ben ik nog niet.

Dit is wat ik je vertellen wilde vandaag, een van die dagen dat de tijd vlugger loopt dan op andere dagen. Vandaag was het zo een dag.

Ken je die ook?

PS. Ik herinner me niet meer, noch de titel van het boek van Paul Auster, noch het uitzicht van het boek zelf. Weet ook niet meer of ik het bewaard heb want ik vond het niet terug in mijn rek van boeken, ik weet alleen dat het een nihilistisch verhaal was, koud om lezen, met een einde als een schreeuw.