Er waren deze morgen op KLARA, vier Impromptu’s van Franz Schubert. Lieve, tere, melancholische stukjes muziek, wellicht gecomponeerd op klare lentemorgens of, op zomeravonden als het licht verzwakt en de weemoed lijk mist over de dingen liggen gaat. Pianoklanken die Schubert zo maar, alsof het niets was, van ergens haalde, ergens in het ijle van het zijn; ergens van uit een tussenin: droom die werkelijkheid is en werkelijkheid droom, daar waar de inspiratie huist en waar het goed is te vertoeven om componist van het alleszeggende te zijn.

Hij wou, zoals Schubert, componeren maar met woorden. Hij wou op zoek gaan naar dat ‘tussenin’ dat zich ergens als een impromptu bevond, waar hij heen wou met zijn woorden als noten muziek. Woorden die hij licht wou als dons opwaaiend in de luchten, alsof het gedachten waren of afbeeldingen van gedachten.

En hij wou, zich niets herinnerend van zijn vroeger zijn, noch van zijn omgeving, als totaal nieuw opgestaan onder de levenden:

Hij wou,
vertrekkende van uit het binnenste
van de aarde
opklimmen langs de wortels
van de oudste boom,
en langs het merg ervan, de lucht ingaan
de sterrenstelsels doorkruisen,
om aan te komen
waar niet aan te komen is
tot hij er blijven zou,
onbeweeglijk.

Hij wou
van uit zijn diepste ik tot de hoogste luchten 
stijgen
en onvervaard zijn woorden
mengen met het licht van sterren en planeten
om te schrijven
wat niet te schrijven is,
tot hij er blijven zou,
onbeweeglijk.

Hij wou
in één ademstoot
alle gedachten van vóór hem 
omhelzen
om het punt te bereiken
waaruit hij is opgestaan
en het aan te kleden met zijn woorden
om duizendvoudig méér te zijn
tot hij er blijven zou,
onbeweeglijk.

Hij wou
die niet te omvatten muziek van Schubert
heim’lijk wegschieten met hem
om pijl te zijn, de tijd
hollend tegemoet
en al van Schubert er te horen,
hij er blijven zou
onbeweeglijk luisterend
voor heel lang.