Elke dag is een nieuw avontuur. Het is vertrekken van uit een plaats die je, als je klaar staat om weg te gaan nog niet kent, naar een andere plaats die je ook niet kent. Een wandeltocht waar de weg het onbekende is en blijft. Het wondere is dat je aankomt ergens en dat je verbaasd bent te zijn waar je bent.

Als je dagelijks een column schrijft is dit wat je kan overkomen: vertrekken uit een nomqn’s land en niet weten in welke richting te gaan.Vele morgens is het zo, geloof me, en er is telkens doorzetting nodig om te vertrekken, niet wetende welke obstakels je op je weg ontmoeten zult.

Ik denk aan de Ulysses die Dante ontmoet in de Hel, hij is er als een vlammetje met zijn gezellen. Ulysses heeft het aangedurfd de bakens van Hercules, neergezet in Ceuta en Gibraltar, voorbij te varen en de oceaan te trotseren, het totaal onbekende tegemoet. Een symbolisch beeld voor wat mij elke morgen overkomt. Ik hijs dus elke morgen de zeilen om de te ontdekken wereld van het woord te bevaren, dit is voor mij - mag ik even overdrijven?- voor mij van levensbelang: woorden neer te zetten zoals ze komen en af te wachten waar ze me zullen brengen. Als ik dit niet meer heb, ben ik zoals Ulysses - hij liet vader vrouw en zoon achter - reddeloos verloren, droog ik uit.

Schrijven in het onbekende is, hoe vreemd ook, de weg nemen in het tijdloze. Dit is binnen schuiven tussen het nu van nu en het bewuste erop volgende nu, is vertoeven tussen de twee in, en er blijven zo lang de woorden komen die je opnemen zult. Het komt niet zo dikwijls uit dat je precies die plaats tussenin bereikt, eerder zelden komt het voor en dan enkel op dagen als het moment je gunstig is, Zeggen we, als de sterren doven en de slaap je heeft verlaten. En als  je werd afgezet, gelaarsd en gespoord om je wereld van de gedachten onopmerkzaam binnen te glijden, dit langs een spleet in de tijd, een opening gemaakt voor jou, een plaats tussen het zijn en het niet zijn; een soort voorgeborchte van de tijd.

Het is het gevoel dat ik heb als ik schijf, het gevoel van de tijd die stilstaat, van de zon die blijft staan op dezelfde plaats, zoals ten rijde van Joshua, in zijn strijd tegen de Amorieten; En ik denk dat we allen dergelijke momenten wel ooit eens ervaren. Dat we ons bevinden tussen twee momenten in, uit de tijd losgewrikt. Dergelijke momenten zijn evenwel schaars, heel schaars, gelukkig zij die ze beleven, zoals Ulysses ze beleefde volgens Dante::

En ik zeilde de hoge open zee op met enkel een vaartuig en een kleine groep gezellen die me nooit hebben verlaten.[1]

Ik ook heb het gevoel dat ik elke morgen de open zee opvaar om een uitzonderlijk punt te bereiken, een punt dat nog niemand kent; een punt dat ik je verklaren wou, het bloot geven voor jou maar ik lukt maar niet. Ik bleef eens te meer steken op wat schamele woorden.

En ik kwam  terug in de tijd van de tijd. Niet armer maar zeker niet rijker dan voorheen. Of hoe soms de dingen zich soms keren tegen jou als je schrijft.

[1] ma misi me per l’alto mare aperto, / sol con un legno e con quella compagna picciola / dalla qual non fui diserto (XXVI :100-102)