Gebeurtenissen komen en gaan, lossen zich op in nieuwe. Tijd schuift in tijd en als ik neerzit om te schrijven zijn woorden het centrum van alles. Ik duik er in weg en bestaande grenzen vervagen, ik ga zaken schrijven die achteraf gezien (licht) overdreven lijken als ze, zoals gewoonlijk, toekomst gericht zijn, omdat ik me een uitgestrekt idee heb gevormd over wat evolutie is, een stellingname die uitmondt in mijn vooropstelling dat de homo sapiens die we zijn, wellicht nog maar halfweg is, als hij het al is, blijvend op weg is naar een sapiens in het kwadraat, uitdrukking geïnspireerd op Einsteins lichtsnelheid in het kwadraat.

Hoe verder men vordert in leeftijd, des te minder heil wordt gezocht in het verleden. Het heimwee ernaar, het melancholische ervan dooft uit, je gaat beseffen dat voorbij is wat voorbij is en dat het weinig zin heeft te doen alsof het niet zo zou zijn.

Wat niet belet dat er dagen zijn, en in die dagen diepe momenten zijn dat je stil valt, dat je wegdeemstert uit de realiteit en je terecht komt in momenten  van vroegere beelden die zich aanbieden en je hebt niet de moed ze te weigeren, waarom zou je?

De stoerheid waarmede je begonnen bent is weg, is er wellicht nooit geweest want je wordt vanmorgen overrompeld door een vondst die je een paar dagen geleden hebt gedaan  Tussen je boeken vond je een cassette met een cd, de gedigitaliseerde versie van een film over de wijnoogst in de  Valais. Ik word bekoord om die in te brengen in mijn laptop en de beelden te bekijken, ze zijn van 1983, ik was toen 56, een gezegende leeftijd als ik er nu aan denk. Maar ik heb niet de moed om te gaan kijken, het is te ver af. Trouwens ik weet genoeg hoe die dagen geweest zijn. We waren er - in de dagen van de film - druiventrossen knippend, van vroeg in de morgen tot laat in de namiddag en niet alleen knippen, maar ook volle kisten dragend op de schouders naar boven,  en volle kisten naar beneden, op een helling van wijngaarden afdalend tot aan de Rhône. Ik zie, alsof ik er sta, het wijde landschap voor mij tot waar het oog reikt, wijngaarden tot beneden en aan de overkant van de Rhône, de Val d’Anniviers met erboven uitstekend de besneeuwde toppen van de Alpen, de Cervin (Matterhorn) de Weiszhorn, de Dent Blanche en zovele andere. Ik zie de dorpen en de kerken, de slingerwegen. En we zijn er in het gezelschap van ons aller vriend Gustave, de wijnbouwer en zijn echtgenote Germaine, hun kinderen en de andere helpers en helpsters. Heerlijk er te zijn, totaal ontspannen, heerlijk het licht, en in de wind te voelen, de koelte van de sneeuw. Het is denken we, het land van melk en honing..

En dan de ochtenden vóór het licht opkomt en het doven van de sterren en de planeten, en de nachten met een nooit geziene sterrenhemel, en de grote rust na een lange dag. Paul die me zal lezen weet ervan. Hij ook denkt eraan nu oktober dichterbij komt, Pierre ook misschien, Guy is er niet meer, maar Paul zeker hij denkt eraan zoals hij denkt aan een bepaalde bocht van de Leie waar we elke zondag voorbijkwamen en waar we even stopten, met de beemden voor ons en de torens van het kasteel van Ooidonck even boven de canadabomen uitstekend. Hij zeker, ogenblikken lang als hij eraan denkt hoe het was in de wijngaarden van Gustave, le pur sang Valaisan, le frère qu’il était pour nous en aan Germaine, zijn echtgenote.

Gustave ook is niet meer, en het stoort ons, wetende dat zijn wijngaarden er nog zijn, dat zijn lieve vrouw Germaine er nog is, maar hij niet. Hij wandelt nu in de wijngaarden van de Heer.

je ging toen slapen na een laatste glas muskaatwijn bij ‘Travaletti’, met zicht op een sterrenhemel zoals er hier geen zijn. In je kamer schreef je nog je pagina in je dagboek, je kunt die woorden ook nog gaan opzoeken, maar ook dit doe je niet. Ik schrijf dit, terwijl ik voel dat mijn ogen vochtig worden: want wat voorbij is, is voorbij.

Zo blijkt eens te meer dat het geen zin heeft te schrijven dat de herinneringen aan vroeger zich hebben opgelost in de nevel van de tijd. Ze zijn er nog, maar ze zijn pijn geworden. En die pijn is wat je schuwt, en wat je ook doet of zegt of schrijft, herinneringen aan het voorbije zijn een vuur, dat hoewel gestild, blijft vunzen en bij de minste windstoot laaien de vlammen weer op, volledig doven doen ze nooit.

En ook, verder in de dag hield ik het niet meer, ik heb de gedigitaliseerde film bekeken. En heb gezien hoe jong nog we allen waren.Te jong.